Tchórz

Byłem tchórzem.

Głupim, egoistycznym tchórzem.

Ile razy przeze mnie płakała? Ile razy prosiła zostań?

W jej oczach zawsze widziałem tę samą falę emocji; radość zmieszaną z obawami. Bo przyjdę, ale wiedziała, że zaraz znów zniknę. I nie wiadomo, kiedy wrócę. Albo, czy w ogóle.

Mimo to, za każdym razem przyjmowała mnie do swojego domu, pozwalała mi poczuć swoje ciepło, mogłem rozkoszować się nią nawet, jeśli to było tylko kilka ulotnych chwil.

A potem wychodziłem, pozostawiając ją bez obietnic, wyraźnie rozbitą i nieszczęśliwą.

Tak, śmiało mogłem powiedzieć, że unieszczęśliwiałem Sakurę.

Bo tych kilka chwil to było za mało. Co jej było po pocałunkach, czy seksie, skoro za tym wszystkim nie kryły się słowa? Tak jak ona powtarzała z niesłabnącą siłą, że mnie kocha, tak ja nigdy nie potrafiłem jej odpowiedzieć.

Byłem zwykłym tchórzem.

Miałem w sobie uczucia, którymi darzyłem Sakurę. I z czasem nabrały takiej siły, że wiedziałem już, czym są. Kiedy byłem poza wioską moje myśli często do niej odbiegały, aż przyłapałem się na tym, że nawet przed snem myślę właśnie o Sakurze.

Nie wiem kiedy, ale stała się moim światem. Jej śmiech, jej zapach, jej głos.

Wypełniła każdy zakamarek mnie swoją osobą, rozsiadła się wygodnie w moim sercu i nie zamierzała się już stamtąd ruszyć.

Kochałem ją.

A mimo to, kiedy znów się spotkaliśmy nie powiedziałem jej tego.

Byłem pieprzonym tchórzem.

Gdy kochaliśmy się ostatni raz, z ust Sakury padły słowa, które mnie zaskoczyły:

— Sasuke-kun, dziękuję ci za dzień, w którym cię poznałam. Dziękuje ci, że dałeś mi tyle dobrych chwil.

A potem się rozpłakała.

Nie rozumiałem. Po, co mi dziękujesz?, myślałem. Przecież wrócę.

Wrócę do ciebie, Sakura. I obiecywałem sobie, że już zostanę. Dla niej. Bo bez niej mój świat nie istniał.

Tak mi się wtedy wydawało.

A dziś?

Dziś stoję nad jej grobem. Spoglądam na płytę beznamiętnym wzrokiem i myślę sobie, że mój świat się jednak nie zawalił.

Owszem, kochałem ją i spieprzyłem sprawę.

Odeszła niczego nieświadoma, pokonana przez chorobę, której ja nie byłem świadom.

A mi pozostało żyć.

— Tatusiu?

Poczułem małą dłoń chwytającą się mojego kciuka.

Przeniosłem wzrok na trzyletnią Saradę, która była idealną kopią mnie, jeśli chodzi o wygląd.

Uśmiechnąłem się, wziąłem córkę na rękę i ostatni raz popatrzyłem na grób.

Tak, mój świat się nie zawalił. Ale tylko dlatego, że Sakura zostawiła mi po sobie coś najpiękniejszego.

Nasz mały cud.

Dziękuję ci, Sakura.

Od Autorki: Dokończyłam tę partówkę w 20 minut. Stwierdziłam, że muszę ją skończyć dziś przed pracą. :DJak wrażenia?  :)Wiem, nie zaczynam ze zbyt optymistycznym akcentem. xDBuziaki!