Epilogue || Part 3

Stanęłam przed lustrem w szpitalnej łazience i przyjrzałam się swojemu odbiciu. Nie było co się dziwić, że Ino jak mnie rano zobaczyła, to sama nabrała kredowych kolorów.

Miałam głębokie sińce pod oczami, twarz prawie białą i suchą jak papier, a o włosach lepiej już było nie wspominać.

Przejechałam po nich dłonią, z zaskoczeniem stwierdzając, że sięgają już dobrze za łopatki. Potem ściągnęłam z nadgarstka gumkę i związałam włosy w coś, co miało być kitkiem, ale bardziej przypominało wyliniały lisi ogon.

Westchnęłam.

Ostatnie dni to był jakiś koszmar. I tym razem nie chodziło o Sasuke. O nim nawet nie miałam czasu myśleć.

W wiosce zapanowała jakaś epidemia. Od czterech dni trafiali do szpitala ludzie z symptomami zatrucia. Przede wszystkim cywile. Co gorsza, niektórzy trafiali w takim stanie, że z zespołem nie mogłam wiele zrobić i kilku już straciliśmy. W tym pięcioletnią dziewczynkę.

Zacisnęłam dłonie na umywalce i odetchnęłam głęboko.

Byłam wykończona. W szpitalu przebywałam od trzech dni. Tu spałam, tu jadłam (ledwo), tu żyłam. Mogłam iść do domu, ale nie potrafiłam, bo myślami ciągle byłam przy tych biednych ludziach. Nie chciałam ich zostawiać.

Zaczynałam jednak się zastanawiać, jak długo jeszcze pociągnę na tych obrotach.

— Sakura?

Nawet nie zauważyłam, kiedy Ino pojawiła się za mną. Też nie wyglądała najlepiej, zmęczenie odcisnęło się w jej poszarzałej cerze i smutnych oczach. Mimo to, przy mnie wyglądała jak okaz tryskający zdrowiem.

Odkręciłam chłodną wodę i ochlapałam nią twarz.

Musiałam jeszcze trochę wytrzymać. Zespół ludzi wyznaczonych przez Hokage, badał już tę sprawę i na pewno wkrótce wszystko się wyjaśni.

Odetchnęłam kolejny raz.

Dasz radę.

— Sakura, powinnaś odpocząć — powiedziała Ino, kiedy stanęłam przodem do niej.

— Nic mi nie jest — sparowałam szorstko, zgarniając jednocześnie kosmyk włosów za ucho. — Idziemy, muszę zajrzeć do pani Tomori.

Minęłam przyjaciółkę i pchnęłam drzwi. Zrobiłam krok i świat zawirował mi przed oczami. Szybko złapałam się framugi, ale moje ciało zrobiło się nagle tak ciężkie, że osunęłam się bezwładnie na ziemię.

— Sakura! — Usłyszałam przestraszony krzyk.

Świat zaczęła przesłaniać mgła. Nim moja świadomość całkowicie się od niego odcięła, wyłowiłam jeszcze wzrokiem twarz Ino.

Chyba coś do mnie mówiła…

*

Była noc. Zimna, deszczowa noc. Woda ściekała mi między łopatkami, a włosy miałam przyklejone do twarzy. Wiatr smagał moje ciało z taką siłą, jakby próbował odciągnąć mnie od decyzji, którą podjęłam. Ale stałam niewzruszenie.

A potem zrobiłam krok do przodu. Krawędź skarpy osypała się pod moją nagą stopą, a ja wręcz z uśmiechem spojrzałam na ocean rozciągający się pode mną. W sumie, w tych ciemnościach go nie widziałam. Jego wody zlewały się z mrokiem nocy. Ale słyszałam szum fal, których dźwięk wydał mi się wręcz nawołujący.

Zrób to. Skończ z tym.

Zrób to.

Zrób to!

— Zrób to — usłyszałam jego glos.

Był za mną. Dotknął palcami moich pleców.

Zamknęłam oczy i odetchnęłam głęboko.

Wykonałam kolejny krok. Nie natrafiłam już na żaden opór.

Ostatnie, co poczułam to zimną wodę otulającą moje cało.

*

Obudziłam się tak gwałtownie, że osoba siedząca przy mnie podskoczyła jak oparzona. Spłoszonym wzrokiem zaczęłam rozglądać się po pokoju, odruchowo dłonią szukając czegoś, co mogłabym złapać.

Poczułam jak czyjeś palce splatają się z moimi. Dopiero ten gest mi uświadomił, że nic złego się nie dzieje.

Żyjesz.

Odetchnęłam, ale nie mogłam powstrzymać płaczu. Ten sen tak mną wstrząsnął…

Pierwsze łzy potoczyły się po moich policzkach.

— Sakura?

Zamarłam.

Powoli popatrzyłam na dłoń, którą tak ściskałam. A potem na twarz jej właściciela.

Moje serce pominęło ze trzy uderzenia, a ja chyba zapomniałam jak się oddycha.

Nie, to jakiś kolejny sen.

Ale sekundy mijały, a ciemne oczy Sasuke wciąż wpatrywały się we mnie intensywnie. Jego dłoń nadal była tak samo ciepła, a obecność tak realna jak w żadnym śnie, który miałam.

Ja nie śnię.

— C-co… — wychrypiałam.

Byłam w takim szoku, że nawet nie wiedziałam, co powiedzieć. Więc zamilkłam i patrzyłam na niego.

Na mój wyśniony ideał.

Moje niespełnione marzenie.

Dopiero po chwili dostrzegłam, że w oczach Sasuke nie widzę znanej mi obojętności i znieczulicy.

Widziałam za to… troskę?

Nie, to chyba niemożliwe. 

Powoli wysunęłam dłoń spomiędzy jego szczupłych palców i usiadłam wygodniej na łóżku.

Wzrokiem omiotłam pokój i zdałam sobie sprawę, że jestem we własnej sypialni.

Wtedy nasunęło mi się pierwsze pytanie.

— Jak długo byłam nieprzytomna?

Sasuke wyprostował się na krześle, a ja odważyłam się na niego spojrzeć. Jeżeli na jego twarzy chwilę wcześniej widziałam jakieś emocje, to teraz skutecznie je schował za swoją starą, dobrą maską obojętności.

— Kilka godzin.

Skinęłam głową. Nie pytałam, o to jak się tu znalazłam, nie musiałam tego wiedzieć.

Między nami zapadła krępująca cisza.

W mojej głowie znowu zaczęła się gonitwa myśli. Miałam masę pytań do Uchihy, nosiłam w sobie żal i pretensje, które mogłabym mu wykrzyczeć, ale chyba byłam na to zbyt zmęczona w tym momencie.

Albo jesteś zwykłym tchórzem.

Zaczęłam miętosić pościel, czując w sobie coraz większe zdenerwowanie.

Sasuke siedział obok. W końcu miałam szansę, której tak długo wyczekiwałam. Prawdopodobnie jedną jedyną.

Byliśmy sami otoczeni ciszą, która nacierała ze wszystkich stron. Jakby świat wokół przestał istnieć.

— Sakura.

— Sasuke-kun.

Zdziwieni, że odezwaliśmy się w tym samym momencie popatrzyliśmy na siebie.

Serce znowu zamarło mi w klatce piersiowej, kiedy zobaczyłam, że na twarzy Sasuke zabłąkał się delikatny uśmiech. Zaraz jednak zniknął.

Uchiha wsparł się łokciem o kolano i ukrył twarz za dłonią, a czarne włosy miękko zafalowały.

Nabrałam nieodpartej ochoty by ich dotknąć. By dotknąć jego.

Wyciągnęłam rękę, wiedziona myślą, że Sasuke więcej może już nie będzie tak blisko.

Nim jednak chociaż musnęłam palcami jego włosy, on podniósł głowę, a ja speszona zabrałam szybko rękę.

Co ty robisz?!

— Sakura — powtórzył po raz trzeci moje imię. I zrobił to w taki sposób, że musiałam na niego spojrzeć.

— Słucham — powiedziałam najobojętniej jak tylko mogłam. Ale w środku wszystko we mnie buzowało.

— Nie wiem, kiedy się znowu zobaczymy.

Spokój, z jakim padły te słowa sprawiły, że poczułam się, jakby ktoś strzelił mnie w twarz.

Zacisnęłam dłonie na pościeli. Odwróciłam wzrok w stronę okna, przez które wpadały ciepłe promienie Słońca. Miałam nadzieję, że zapanuję nad emocjami i nie rozkleję się przed Uchihą.

Znowu to robił.

— Dlaczego? — zapytałam po chwili. Na szczęście głos mi nie zadrżał.

— Wyruszam w podróż. Chcę zobaczyć świat takim, jaki jest naprawdę.

Zmarszczyłam brwi, nie odrywając wzroku od delikatnie falującej zasłony.

— Nie wrócisz już?

— Wrócę.

Popatrzyłam na niego z niezrozumieniem.

— Ale nigdy do ciebie, Sakura.

Jeśli miałam w sobie jakiekolwiek pokłady nadziei na jego miłość, to właśnie zostały one spalone. Zniszczone, zdeptane, starte w proch.

I pozostała już tylko pustka.

Popatrzyłam na jego spokojną twarz, spróbowałam zapamiętać idealne rysy twarzy i te piękne, ciemne oczy, które pochłaniały całą mnie.

W głowie tworzyłam kopię mego wyśnionego księcia, który pozostanie księciem już tylko w marzeniach.

Mój ideał.

Moja miłość.

Tylko w sercu.

Łzy popłynęły mi o policzkach, ale nie wstydziłam się ich. Były ostatnim świadectwem moich uczuć do Sasuke.

Tylko tyle mi już pozostało.

— Dziękuję, Sasuke-kun — wyszeptałam.

Nic nie odpowiedział. Nie musiał.

Bo tutaj nie było już nic do dodania.

Chyba.

Od autorki: Koncepcja na tą krótką historię miała być inna. W sensie, zakończenie miało być inne. Ale napisałam takie, wiedziona moimi ostatnimi przeżyciami i emocjami, które mną targają.
Może kiedyś jeszcze coś do tej krótkiej historii dopiszę? Zobaczymy.
Mam nadzieję, że nikt mnie tutaj nie zje za tę historię i takie zakończenie. W nadchodzącej historii „Instynkt” możecie spodziewać się sporo romansu (nie tylko SasuSaku).
Pozdrawiam serdecznie i do napisania!