[1] "To jest wasza misja."

Cmentarz zaczął pustoszeć. Ludzie, którzy byli ze mną na ceremonii złożyli ostatnie kwiaty wokół grobu i zaczęli odchodzić, zostawiając mnie samą.

Spoglądałam na płytę, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co się stało. Jeszcze dwa dni temu ze sobą rozmawiałyśmy beztrosko przy kubkach gorącej herbaty. Nic nie zapowiadało, że to była nasza ostatnia rozmowa.

Poczułam, że znowu zbierało mi się na płacz. Zamrugałam szybko powiekami.

— Sakura-chan…

Kiedy usłyszałam jego przepełniony troską głos, przymknęłam oczy, oddychając głęboko. Nie chciałam tutaj nikogo. Pragnęłam zostać sama ze swoim smutkiem i kołatającymi się myślami.

Nie odezwałam się jednak słowem. Nie miałam serca go przepędzać.  

Naruto, nie znając moich emocji, stanął tuż obok i wyczułam od niego przyjemny zapach. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że  przyszedł z naręczem pięknych kwiatów.

Zmusiłam się do uśmiechu i obserwowałam jak układa bukiet na grobie mojej mamy.

To smutne, ale Naruto nigdy jej nie poznał. Jak teraz o tym myślałam, to byłam pewna, że mama by go pokochała. Zresztą, na świecie chyba nie było ani jednej osoby, która by go nie lubiła.

Uzumaki wyprostował się i popatrzył na mnie tak smutnym spojrzeniem, że chciałam go skarcić. Nie potrzebowałam litości.

— Sakura-chan… — powtórzył. A potem zamilkł, jakby nie wiedział, co ma powiedzieć.

Szczerze? Chciałam, żeby milczał. Słowa nie mogły przecież niczego zmienić. A nie chciałam słuchać formułek typu „przykro mi”. One mnie tylko irytowały.

Popatrzyłam Uzumakiemu w oczy i zdałam sobie sprawę, że za całą jego troską kryło się coś jeszcze. Nie chodziło wcale o moją mamę.

— Oczywiście się nie pożegnał — mruknęłam, pojmując, że Sasuke opuścił już wioskę.

— Mówiłem mu, że powinien, ale…

— Nie kończ, nie muszę tego wiedzieć — odparłam ostrzej niż zamierzałam.

Naruto westchnął.

W tym momencie Sasuke Uchiha nie bardzo mnie obchodził. Zaledwie pół godziny temu skończył się pogrzeb mojej matki, w moim sercu nie było teraz miejsca na tęsknotę za mężczyzną, którego obchodziłam tyle, co zeszłoroczny śnieg.

Nie było go nawet na jej pogrzebie. Nie było go przy mnie. Nie przytulił, nie okazał wsparcia.

Co mi w życiu po kimś takim?

Zawiał mocniejszy wiatr, zaszeleściły drzewa, a ja poczułam chłód przenikający przez czarny strój. Miałam wrażenie, że zimno zdołało przeniknąć nawet do mojego serca.

Sasuke Uchiha.

Miłość mojego życia. Mężczyzna, dla którego byłam gotowa skoczyć w ogień i jednocześnie moje największe życiowe rozczarowanie.

Szkoda, że przyszło mi to zrozumieć dopiero w wieku dziewiętnastu lat.

♦

Wydawało mi się, że po śmierci mamy nie będę w stanie kompletnie funkcjonować. Kiedy wróciłam do domu z pogrzebu, zakopałam się w łóżku i przepłakałam kolejne godziny. A potem po prostu zasnęłam. Nazajutrz czułam się jakby ktoś wrzucił mnie do zupełnie innego wymiaru; mało kontaktowałam, byłam apatyczna i nie chciałam wychodzić z domu. Godziny mijały mi na snuciu się po mieszkaniu, piciu herbaty i spaniu. Myślami ciągle krążyłam wokół mamy, samej sobie tym sprawiając ból.

Minuty przemieniały się w godziny, a godziny w dni. Żyłam jak w zawieszeniu.

Piątego dnia żałoby, kiedy siedziałam w łóżku i próbowałam oderwać się od rzeczywistości, czytając książkę, ktoś zadzwonił do drzwi. Postanowiłam to zignorować. Ale ktokolwiek to był nie odpuszczał.

Zirytowana poszłam mu otworzyć. Zaskoczył mnie widok jakiegoś chuunina. Młody chłopak o łagodnych rysach, niebieskich oczach i piegowatej twarzy popatrzył na mnie wyraźnie zniecierpliwiony.

— Hokage wzywa — powiedział oschle i zniknął.

Przez chwilę trawiłam nagłą wiadomość, czując jak promienie słońca pieszczą przyjemnie moją skórę.

A potem zatrzasnęłam drzwi.

Ostatnie, czego chciałam, to iść na misję.

♦

Wioska Liścia tętniła życiem. I to w niej chyba zawsze najbardziej lubiłam. Ulice pełne ludzi, gwarne rozmowy na straganach, śmiechy dzieci na mijanych placach zabaw.

W którą stronę człowiek nie spojrzał widział toczące się życia dziesiątek ludzi. Jedni się spieszyli, inni cieszyli się słonecznym dniem. Jedni się uśmiechali, inni byli obojętni, bądź zdenerwowani.

Szłam w stronę siedziby Hokage, obserwując otoczenie, kiedy niespodziewanie pośród ludzi wypatrzyłam znajomą mi sylwetkę wysokiego bruneta. Długie włosy jak zwykle miał spięte w niską kitkę i szedł spokojnym, miarowym krokiem.

Nie chciałam z nim rozmawiać, więc już myślałam, żeby skręcić w najbliższą alejkę i pójść nieco okrężną drogą, kiedy on się obrócił i spojrzał prosto na mnie.

Uśmiechnął się.

A mi od razu przypomniał się Sasuke.

— Cześć — powiedział Itachi, kiedy się zrównaliśmy.

Nie odpowiedziałam. Postanowiłam, że przejdę z nim odcinek drogi, a potem bez słowa odejdę w swoją stronę.

Nie miałam ochoty na rozmowę z Uchihą.

— Przykro mi z powodu twojej straty.

— Niepotrzebnie — sapnęłam.

Poczułam na sobie jego badawcze spojrzenie, ale je wytrzymałam.

— Nie przepadasz za mną, co?

— Wydaje ci się.

Ku mojemu zaskoczeniu z ust Itachiego wydobył się krótki śmiech.

— Coś cię bawi?

Mężczyzna pokręcił głową.

— Wydaje ci się — odpowiedział.

Spojrzałam na niego z irytacją. To nie tak, że nienawidziłam Itachiego. Ale chyba nigdy do końca nie potrafiłam go zaakceptować.

Sasuke planował zabić brata, ale nim do tego doszło, dowiedział się o nim całej prawdy. I wszystko rozeszło się po kościach. Ostatecznie, po zakończeniu Wielkiej Wojny Shinobi, obaj mogli wrócić do wioski. Wtedy okazało się, że Itachi był poważnie chory. Na szczęście z Tsunade byłyśmy w stanie mu pomóc, chociaż i tak do końca życia musiał przyjmować leki.

Zerknęłam na niego z ukosa.

Starszy Uchiha od początku budził sporo emocji. W końcu był uznany za mordercę własnej rodziny, miał na rękach ich krew i jeżeli koś spodziewał się jego powrotu, to wyłącznie w czarnym worku.

Nie byłam pewna, z czego wynikała moja niechęć do starszego Uchihy. Może chodziło o to, że przez niego Sasuke zszedł na złą drogę. A może po prostu gdzieś w głębi serca trochę się go bałam.

Nawet teraz, kiedy spoglądał na mnie łagodnie, a na jego twarzy błąkał się uśmiech, ja nie mogłam pozbyć się natrętnej myśli, że Itachi jest mordercą.

W głowie miałam już utrwalony pewien obraz tego mężczyzny i jego nowa odsłona kompletnie mi nie leżała. Nie potrafiłam jej dopasować do stworzonych wcześniej ram.

Moje emocje chyba były wymalowane na twarzy, bo Uchiha nagle się zatrzymał a ja odruchowo razem z nim.

Patrzył teraz na mnie poważnie i poczułam jak przez plecy przebiega mi dreszcz.

Nie lubiłam takiego spojrzenia u żadnego z Uchiha. Budziło we mnie mimowolny strach.

Tak, znajomość z Sasuke z pewnością nauczyła mnie jednego — na Uchiha należy uważać.

— Posłuchaj, Sakura — zaczął. — Rozumiem, że mi nie ufasz. Ale wolałbym żebyś w najbliższym czasie spróbowała chociaż w małym stopniu mnie akceptować. 

Uniosłam brwi z zaskoczenia.

— A to niby czemu?

— Dowiesz się na miejscu.

Już chciałam się dopytywać, ale on ruszył dalej, szybszym krokiem, zostawiając mnie za sobą.  

Zirytowana i zaciekawiona jednocześnie szybko podążyłam za nim. A odpowiedź ukazała mi się sama kilka minut później, kiedy razem stanęliśmy pod gmachem budynku administracyjnego.

Popatrzyłam na Itachiego, ale jego twarz w tym momencie nie zdradzała zbyt wiele emocji.

Kiedy pomyślałam, po co ja i on zostaliśmy wezwani do Hokage, poczułam zdenerwowanie. Ledwo znosiłam jego towarzystwo teraz, więc szkoda było mówić o wspólnej misji.

Ale może nie o to chodziło?

Trzymając się tego strzępka nadziei szłam za Uchihą, wpatrzona w emblemat jego klanu na tyle koszulki.

Zabawne, że mówiło się już o wymarciu ich klanu, a teraz w wiosce żyło dwóch mężczyzn, którzy byli zdolni ten klan odbudować. Los potrafił być pokrętny.

Mimowolnie moje myśli uciekły w stronę Sasuke. Zastanawiało mnie, czy ktoś o tak wyrachowanym zachowaniu, pozbawiony empatii będzie w stanie kiedyś założyć rodzinę. Nie wyobrażałam sobie, by jakaś kobieta mogła z nim wytrzymać dłużej niż jedną noc.

A ja chciałam spędzić z nim resztę życia.

Może to i lepiej, że Sasuke nigdy nie okazał mi krztyny uczuć. Wtedy mogłabym się w nim zatracić bez reszty. A potem pewnie bym tylko żałowała.

Mimo to, nie potrafiłam całkowicie wyzbyć się go z serca. Może jeszcze było na to za wcześnie. Uczucia, które pielęgnowałam tyle lat były wciąż zbyt silne, żeby można było je ugasić niczym płomień świeczki. Ale prawdą było, że słabły.

Moje jałowe rozważania przerwał głos Itachiego.

— Wszystko w porządku?

Popatrzyłam na niego z niezrozumieniem, a potem zdałam sobie sprawę, że stoimy już pod drzwiami Hokage, a on trzyma dłoń na klamce.

Niedbałym ruchem dłoni zabrałam z czoła kosmyk włosów, mając nadzieję, że wyglądam na kompletnie obojętną.

W gabinecie Hokage wszystko było po staremu. Na biurku, jak i wokół niego piętrzyły się stosy dokumentów, a gabinet tonął w promieniach popołudniowego słońca.

Szósty standardowo siedział przy biurku, z piórem w dłoni i coś skrobał na arkuszu.

Popatrzył na nas, odłożył pióro i rozprostował się w fotelu.

— Dobrze, że jesteście — powiedział. — Nim przejdę do szczegółów, musimy jeszcze chwilę zaczekać.

Itachi skinął głową. Popatrzyłam na niego zaskoczona, potem wbiłam spojrzenie w Hokage.

— A jakieś ogólniki? — zapytałam. — Ja nawet nie wiem, czemu zostałam wezwana.

Kakashi posłał mi długie spojrzenie, a potem podrapał się po głowie.

— Itachi, nie wyjaśniłeś jej?

— Uznałem, że to twoje zadanie, szanowny Hokage.

Szósty westchnął, wyraźnie zawiedziony.

— Od jakiegoś czasu zmagamy się ze złapaniem mordercy, grasującego na terenie Kraju Ognia. Atakuje małe wioski, niszcząc je doszczętnie.

Zmarszczyłam brwi.

— Mordercy?

— Dokładnie. Nie rozumiemy jego motywów, ale na ten moment ludność jednej z wiosek została unicestwiona w dziewięćdziesięciu procentach.

Zamrugałam, zszokowana statystyką.

— Jakim cudem go jeszcze nie złapaliście?!

Szósty popatrzył na mnie z irytacją. Zrobiło mi się głupio, wiedząc, że nie powinnam podnosić głosu. Mruknęłam ciche „przepraszam”.

— Cały czas próbujemy — powiedział zmęczonym głosem. — Sprawą zajmowało się ANBU, ale ponieśli klęskę. Kimkolwiek jest ten człowiek, wiemy, że to shinobi i w dodatku silny. Co więcej, prawdopodobnie nie działa w pojedynkę. — wyjaśnił.

—  Naprawdę nie wiadomo po co to wszystko?

Kakashi pokręcił głową, a głos niespodziewanie zabrał Itachi.

— Z raportów ANBU wynika, że niektórzy mieszkańcy przed śmiercią byli torturowani, a wioska wyglądała, jakby przeszedł przez nią tajfun. Ktoś zasugerował, że ten morderca czegoś szuka. Ale to tylko domysły.

— Pięć dni temu wysłaliśmy Sasuke do Wioski Korzenia. Liczyliśmy, że on to zakończy — dodał Hokage, ale z jego tonu łatwo było wywnioskować, że nie poszło po ich myśli.

— Gdzie on teraz jest? Wrócił? — zapytałam, zdając sobie sprawę, że czuję dziwny ucisk w okolicy żołądka.

Kakashi nie odpowiedział, tylko odwrócił wzrok, a kiedy spojrzałam pytająco na Itachiego zobaczyłam, że mocno zaciska szczękę. Atmosfera w gabinecie zgęstniała w ułamku sekundy.

Poczułam na plecach zimny pot, gdy zrozumiałam, co musiało się wydarzyć. 

Nieświadomie zacisnęłam dłonie w pięści, czując jak paznokcie wbijają mi się w skórę. 

— Sasuke miał nam zdawać regularne raporty. Od wczoraj nie dostaliśmy żadnego. Do wioski Korzenia wysłaliśmy kolejny oddział ANBU. Zastali same zgliszcza i martwych mieszkańców. Ani śladu Sasuke. Tylko to.

Nawet nie spostrzegłam, kiedy Szósty otworzył jedną z teczek i wyciągnął kilka fotografii.

Podsunął nam tylko jedną.

Zerknęłam pełna obaw i natychmiast zasłoniłam usta dłonią, dusząc w sobie jęk. Odwróciłam wzrok od fotografii, ale wiedziałam, że obraz zdążył już wślizgnąć się do mojego umysłu.

Łzy napłynęły mi do oczu, kiedy pomyślałam, co mogło stać się Sasuke.

Ponownie popatrzyłam na fotografię, obrazującą uciętą i osmoloną rękę, leżącą pomiędzy spalonymi deskami.

— To… niemożliwe — wychrypiałam. — Sasuke nie jest przecież słabym wojownikiem!

Znów spojrzałam na Itachiego. Był bledszy, ale sprawiał wrażenie spokojnego. Ja za to cała drżałam.

— Nie jest jeszcze potwierdzone, że to jego ręka. Trzeba wykonać testy.

Kakashi starał się brzmieć spokojnie, ale wyczuwałam w jego głosie nutę zdenerwowania, która tylko spotęgowała mój strach.

Poza tym wiedziałam, że te testy to formalność. Mi wystarczyło jedno spojrzenie na zdjęcie, by wiedzieć do kogo odcięta ręka należała. Podejrzewałam, że Szósty i Itachi mieli te same odczucia.

Nagle cała moja złość na Sasuke gdzieś się ulotniła. Zniknęły żale i pretensje, a w sercu na nowo zagościły znane mi już uczucia troski i strachu.

Modliłam się żeby żył.

Zacisnęłam dłoń na brzegu tuniki, próbując opanować zdenerwowanie. Nie ważne, jak bardzo martwiłam się o Sasuke. Nie mogłam dać się ponieść emocjom.

Ktoś zapukał do drzwi, a następnie je otworzył.

Gdy zobaczyłam zatroskaną twarz Naruto, poczułam jakąś ulgę. Za nim do gabinetu wszedł Shikamaru i Hinata.

— Jesteśmy — zakomunikował Nara, podchodząc do nas. — Wyjaśniłem im wszystko po drodze, żeby niepotrzebnie nie tracić czasu. 

— Kakashi, to prawda? Sasuke zaginął?! — wyrwał się natychmiast Naruto. Uderzył otwartymi dłońmi o blat biurka; zobaczyłam czysty gniew w jego oczach. Nie spodobało mi się to.

Szósty wyprostował się w fotelu.

— Owszem, a wy macie za zadanie go odnaleźć. To jest wasza misja.

— Dlaczego wysłałeś go samego?! — krzyknął Naruto, zapominając najwyraźniej z kim rozmawia. — Trzech członków ANBU zginęło! Powinienem był iść z nim! Albo Itachi!

Sparaliżowało mnie.

Oddział ANBU został wymordowany?

Poczułam jak nogi mi miękną. Zrobiło mi się nagle słabo i odruchowo wyciągnęłam rękę, by się czegoś złapać. Padło na przedramię Itachiego.

— Hej, wszystko dobrze? — zapytał cicho, niepodziewanie obejmując mnie w talii.

Ledwo przełknęłam gulę, która urosła mi w gardle. Spróbowałam odzyskać pion i zachować pozory w pełni opanowanej. Nikt nie musiał wiedzieć, jakie emocje teraz we mnie szalały.

Uśmiechnęłam się łagodnie do Uchihy, ale wiedziałam, że to było już za mało. Teraz nie tylko on wyglądał na zmartwionego. Wszyscy na mnie patrzyli w ten sam sposób.

— Rozumiem, że wyruszamy natychmiast? — Głos na szczęście mi nie zadrżał.

Szósty przeniósł wzrok na papiery leżące na biurku i wszyscy na nowo skupili się na nim.

— Jeszcze dziś wyruszycie do wioski Korzenia, w której ostatni raz był widziany Sasuke. Przeszukajcie ją dokładnie, tak naprawdę nie wiemy, dokąd sprawca mógł się udać, więc tamto miejsce jest waszym jedynym punktem zaczepienia. Priorytetem jest rozpracowanie jego działań i powstrzymanie przed kolejnymi morderstwami.

Przyjęliśmy rozkazy grobowym milczeniem.  

Szósty jeszcze coś tłumaczył, ale przestałam słuchać. Myślami bezwiednie błądziłam przy Sasuke.

Strach, który zagnieździł się w sercu nie odpuszczał. I wiedziałam, że będzie mnie męczył tak długo, aż nie zobaczę Uchihy żyjącego.

Oby tylko nie było za późno.