Instynkt || Rozdział 6

 Zajechał pod blok i wyłączył silnik. Deszcz ciął z ukosa, pchany silnym wiatrem, a na przedniej szybie tworzyły się wodne smugi, zniekształcając kompletnie widoki.

Otworzył drzwi i wyjrzał. Tak jak się spodziewał, czarna honda stała po drugiej stronie ulicy. Zerknął na okna w bloku, pod którym był zaparkowany samochód Uchihy, ale nie wiedział, które okna są od jego mieszkania.

Schował się z powrotem w samochodzie i starł krople wody z twarzy. Na dworze było cholernie zimno, żałował, że nie wziął ze sobą pieprzonej kawy na drogę. Ale nie było na to czasu.

Pomyślał, że powinien zadzwonić do tego psychola, ale zrezygnował. Umawiali się, że da mu znać, kiedy Sakura będzie sama. A teraz raczej nie była.

Wcisnął guzik na panelu kierownicy i nieco uchylił okno po stronie pasażera. Wyciągnął ze schowka paczkę papierosów i wysupłał jednego. Zapalił i głęboko się zaciągnął.

Pozostało mu tylko czekanie.

♦ ♦ ♦

Pachniała słodko, na myśl przywodziła mu najpiękniejsze dni wiosny.

Kiedy ściągał sweter z jej ramion nie przestawał całować jej twarzy. Policzki, żuchwa, w końcu usta. Nie przypuszczał, że tak bardzo tęsknił za jej dotykiem. Palcami sunęła mu po karku, czuł, jak napiera na niego, jakby chciała, by ich ciała stały się jednym.

Warknął mimowolnie, kiedy przygryzła mu wargę. Spojrzał w jej piękne oczy, w których widział odbicie swoich uczuć — żar pożądania.

Wpił się w jej usta i sił przyparł Sakurę do ściany. Jęknęła, ale ulegle poddała się jego pieszczotom.

Zauważył, że Sakura męczy się z guzikami jego fioletowej koszuli, ale nie zamierzał jej pomagać. Kiedy ona próbowała go pozbawić górnej części ubioru, on już zsuwał z jej bioder jeansy.

Znów usłyszał jej pomruk, kiedy palcami przejechał po materiale majtek, drażniąc łechtaczkę.

Sakura się wyraźnie wkurzyła i szarpnęła materiałem, a dwa guziki szlag trafił.

— Ej! — sapnął, posyłając kobiecie zirytowane spojrzenie. W odpowiedzi dostał tylko uśmiech, a potem zamknęła mu usta kolejnym pocałunkiem.

Szybko pozbawił Sakurę biustonosza i zaczął masować piersi, których kształt nic się nie zmienił. Pomimo wyraźnej utraty wagi, Sakura nadal była tak samo piękna i pociągająca.

Gdy kobieta rozpięła mu spodnie, a jej dłonie spoczęły na nabrzmiałym członku, Sasuke sapnął i napiął wszystkie mięśnie, czując ciepły dotyk.

Więcej. Chciał więcej.

Złapał Sakurę za ramiona i obrócił tyłem o siebie. Zsunął majtki niżej.

— Sasuke… — zamruczała, kiedy zaczął palcami błądzić po wewnętrznej stronie ud, docierając w końcu do łechtaczki.

Jej jęki się pogłębiały z wraz z mijającymi sekundami, a kiedy wsunął w nią dwa palce, wyraźnie się napięła.

Uśmiechnął się sam do siebie. Uwielbiał jej uległość.

Złapał ją obiema rękami za biodra i mocniej wysunął w swoją stronę. Następnie bez ostrzeżenia wszedł w nią głęboko.

Westchnęła. Jedną dłonią wsparła się o rant komody, drugą trzymała na ścianie.

Początkowo poruszał się powoli, napawając się jej bliskością. Gładził dłonią plecy, obserwując uważnie każdy centymetr skóry. Pod palcami czuł wystające żebra, widział wyraźny zarys łopatek.

Mimo to, wciąż była piękna.

Chwycił Sakurę mocniej w pasie i nieco przyspieszył.

Jęki kobiety były coraz częstsze i Sasuke wiedział, że niedługo będzie miała orgazm. Wyszedł z niej odpowiednio wcześniej, co spotkało się z oburzonym spojrzeniem.

Obrócił Sakurę przodem do siebie i pocałował ją znowu. Powrócił na chwilę do pieszczenia jej piersi. Potem razem pozbyli się spodni i majtek Sakury.

Sasuke złapał ją pod pośladkami i uniósł, a kobieta oplotła się mocno nogami wokół jego bioder. Oparł ją plecami o ścianę, pieszcząc szyję. Odnalazł drogę do ust, od nich przeszedł linią żuchwy do ucha. Delikatnie zagryzł jego płatek, wchodząc w nią ponownie.

— Sasuke… — szepnęła, kiedy jego ruchy nabrały znowu tempa. Poczuł jak jedną dłonią chwyta go za włosy, jej ciało przeszywały już dreszcze.

Nagle Sakura napięła wszystkie mięśnie i westchnęła przeciągle, a on poczuł wyraźne skurcze pochwy na członku.

Przycisnął ją mocniej do ściany, nie dając chwili na oddech. Kiedy prąd ekstazy przeszył jego ciało, wykonał ostatnie głębsze pchnięcie i prawie wstrzymał oddech.

Emocje zaczęły opadać, a wraz z tym powrócił zdrowy rozsądek.

Trwali w tej samej pozycji, a Sakura przyglądała mu się uważnie. Zdrowy rumieniec okalał policzki i Sasuke musiał przyznać, że jej pasował. W oczach nie widział złości, ani nawet niepewności. Patrzyła na niego, jakby analizowała to, co właśnie się wydarzyło.

Nie był pewien, czy chce wiedzieć, do jakich wniosków dojdzie.

Kiedy się ubrali, Sasuke postanowił przed powrotem do biura wypić z Sakurą herbatę. Niekoniecznie chciał jej mówić o tym, czego się dowiedział. Potrzebował tylko jej obecności. Byli w kuchni, woda w czajniku się gotowała, kiedy Sakura niespodziewanie się do niego przytuliła. Sasuke miał wrażenie, że w tym geście jest jakaś desperacja, jakby Sakura szukała schronienia jego ramionach.

Objął ją mocno, znów zatracając się w przyjemnym zapachu jej ciała. Haruno podniosła głowę i spojrzała na niego z takim uczuciem, jak kilka lat temu.

Zgarnął kosmyk włosów z czoła kobiety, myśląc o poranku przed pięcioma laty, kiedy pchany chęcią rozwoju opuścił kraj, by wyjechać do Stanów. Zostawił wszystko za sobą, nawet nie przypuszczając jak może mu brakować Sakury, czy przyjaciół. Zawsze mu się wydawało, że więzi, które tu miał nie były aż tak wartościowe, a Sakura to jedna z miłości, którą wystarczyło zapić kilkoma kieliszkami, żeby zapomnieć.

Tak bardzo się mylił.

Sakura uśmiechnęła się niespodziewanie, ale w tym uśmiechu był wyraźny cień smutku.

— Tęskniłam.

To jedno słowo poruszyło jakąś strunę w sercu Uchihy. Po raz pierwszy od długiego czasu naprawdę pożałował swojej decyzji sprzed pięciu lat.  

Złożył na jej ustach krótki, subtelny pocałunek i zapatrzył się w piękne oczy.

Nie powinien był jej opuszczać. Nigdy.

♦ ♦ ♦

Itachi Uchiha siedział przy biurku, spoglądał na zdjęcia zabitych przez Saia dziewczyn i myślał. Próbował dojść do tego, jakim cudem nikt go nie dopadł, skoro wszyscy wiedzieli, że jest mordercą. Żył na wolności, chodził ulicami, mijał wiele dziewczyn, które mogły być jego potencjalnymi ofiarami.

Tak samo zastanawiało go, jakim cudem zdołał zniknąć na trzy lata. Był i pstryk! Zniknął.

Itachi westchnął. Jak teraz o tym myślał, to nie mógł się dziwić, że śledztwo stanęło w martwym punkcie. Sprawa tych trzech morderstw została perfidnie zamieciona pod dywan.  Komuś bardzo zależało, żeby Sai nie został złapany. Jednak kto mógł mieć taką władzę, że utorował Saiowi wolną drogę i jeszcze pomógł mu zniknąć?

Im dłużej Itachi o tym myślał, tym miał większy mętlik w głowie.

Przesunął dłonią po biurku i wziął do ręki fotografię Sakury.

Uśmiechała się do obiektywu, a długie włosy falowały na wietrze. Sprawiała wrażenie naprawdę szczęśliwej.

Itachi widział ją w życiu kilka razy. Sasuke nigdy nie kwapił się do przedstawiania mu swoich dziewczyn, ale kiedy poznał Sakurę pomyślał, że pasuje do jego brata. Dlatego tym bardziej było mu jej szkoda, kiedy Sasuke opuścił ją, nawet nic nie tłumacząc.

Odłożył zdjęcie, odsuwając jednocześnie wspomnienia na bok.

Wyrwał czystą kartkę z notatnika i na nowo zaczął się zastanawiać nad sprawą Saia.

Zapisał sobie matkę mężczyzny. To od niej wszystko się zaczęło. Itachi zmarszczył brwi. Uświadomił sobie, że nie wie nic o dzieciństwie Saia. Cała jego historia zaczynała się od dnia, w którym zabił matkę. Ale co było wcześniej? Przecież coś musiało go pchnąć do tego czynu. I co z jego ojcem?

Itachi postawił znak zapytania przy matce Saia.

Starali się brnąć na przód ze sprawą, bo wiedzieli, że Sakura jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Priorytetem było schwytanie Saia, ale chyba nikt z nich nawet przez chwilę nie pomyślał, że może zamiast patrzeć uparcie do przodu, warto obejrzeć się za siebie.

W końcu to przeszłość nadała kształt przyszłości Saia, więc w jej cieniu mogło też ukrywać się najwięcej odpowiedzi.

♦ ♦ ♦

Ostatnie, co Sasuke chciał teraz zrobić to zostawić Sakurę całkowicie samą. Ubierając się, rozważał, czy nie powinien zabrać jej ze sobą na komendę, ale szybko odrzucił ten pomysł. Nie chciał by Sakura dowiedziała się, że to Itachi przejął śledztwo. Poza tym, gdyby tam była, istniało ryzyko, że któryś dobry kolega wypapla, co się wydarzyło trzy lata temu.

Dopiero zaczęli na nowo budować relację. Nie chciał jej zaraz znów stracić.

Sasuke zarzucił ortalionową kurtkę na siebie i spojrzał na Sakurę. Stała oparta ramieniem o ścianę ze skrzyżowanymi pod biustem rękoma. Sprawiała wrażenie spokojnej, ale nie umknęło uwadze Uchihy, że przygryza wargę.

Zawsze tak robiła, kiedy nad czymś zbyt mocno myślała.

— Nie wychodź już nigdzie — powiedział, owijając się szalem. — Będę dzwonił co godzinę.

Zobaczył, że Sakura uniosła brwi.

— Brzmi jak areszt domowy — stwierdziła.

Sasuke nie powstrzymał się od nikłego uśmiechu, chociaż wcale nie było mu do śmiechu.

— Areszt to ty zobaczysz, jak mnie nie posłuchasz. Jasne?

Sakura zasalutowała.

— Tak jest, komisarzu — powiedziała z nutką rozbawienia.

Sasuke przyglądał jej się długą chwilę. W końcu, stwierdzając, że nie ma nic więcej do powiedzenia opuścił mieszkanie.

Czekając na windę wykonał telefon do Itachiego.

— Niedługo będę. Udało wam się do czegoś dojść? — zapytał na wstępie.

— Wysłałem Chojiego i Naruto do Osaki. Chcę, żeby raz jeszcze porozmawiali z ciotką Saia.

Sasuke zmarszczył brwi.

— Czemu? Wpadłeś na coś?

— Jeszcze nie wiem. Powiedz mi, co wiesz o dzieciństwie Saia?

Uchihę zaskoczyło to pytanie. A kiedy się zastanowił zdał sobie sprawę, że nie potrafi wiele powiedzieć.

— No właśnie. — powiedział Itachi. — Nie wiemy nawet, czemu zabił matkę. Przejrzałem raporty, które przefaksowali wam z komisariatu w Osace. Napisane jest, że to była samoobrona, ale wyniki sekcji zwłok pani Futaby mówią coś kompletnie innego. Patolog stwierdziła rozległe obrażenia klatki piersiowej w wyniku zadania kilkunastu ciosów ostrym narzędziem. Czy to brzmi jak samoobrona?

Sasuke pamiętał, jak sam czytał te raporty. Jemu też to śmierdziało na kilometr, ale policja na tamtejszym komisariacie upierała się, że takie złożył zeznania, a prokurator prowadzący jego sprawę to wszystko przyjął bez mrugnięcia okiem. Sai miał wykonany szereg badań psychiatrycznych. Stwierdzono u niego głęboką depresję, a mimo to ani wyniki testów psychologicznych, ani raport z sekcji zwłok matki nie były wystarczające, by nałożyć na Saia nadzór kuratorski, chociaż ten był jeszcze nieletni, kiedy dokonał zbrodni.

Sai opuścił salę rozpraw kompletnie niewinny i wolny.

— Myślisz, że ta stara prukwa teraz coś powie? My próbowaliśmy trzy razy z nią rozmawiać. Niczego się nie dowiedzieliśmy — wyjaśnił z powątpieniem Sasuke, idąc korytarzem. Kiedy wyszedł na dwór uderzył w niego zimny deszcz. Postawił kołnierz kurtki i szybko podszedł do samochodu. Zaczął szukać kluczyków.

— Nie mamy wyjścia — usłyszał zirytowany głos brata. — Powiedziałem chłopakom, że mają jej nie odpuszczać. Bo nawet, jeśli znajdziemy Saia, musimy też dopaść osobę odpowiedzialną za pilnowanie pleców tego psychola. Sai raczej nam tego nie wyśpiewa.

Sasuke musiał przyznać rację Itachiemu.

— Pogadamy, jak przyjadę — powiedział i się rozłączył.

Uchiha schował się w końcu w samochodzie i szybko odpalił silnik. Ruszył, ale nim zdążył się rozpędzić, na jezdnię wbiegł jakiś facet w czarnej bluzie, z kapturem na głowie, przecinając mu drogę.

— Jak łazisz, kretynie — warknął Sasuke pod nosem, posyłając człowiekowi zimne spojrzenie. Facet tylko uniósł dłoń w przepraszającym geście i szybko zniknął mu z oczu.

Sasuke westchnął zirytowany, pokręcił głową i wcisnął pedał gazu.

♦ ♦ ♦

Kiedy, dzięki uprzejmości starszej pani, udało mu się wejść na klatkę schodową, ściągnął z głowy kaptur i przejechał dłonią po włosach. Odetchnął głęboko. Pospieszył się. Był nieostrożny. Uchiha przecież mógł dojrzeć jego twarz.

Miał nadzieję, że kaptur i ulewa były wystarczającym kamuflażem.  

Przez chwilę stał w miejscu, zastanawiając się, czy to, na co się zgodził, to był dobry pomysł. Wiele rzeczy przecież mogło pójść źle. Jednak teraz i tak nie mógł się już wycofać.

Ostatecznie sięgnął dłonią za pasek od spodni, gdzie pod bluzą ukrywał swój pistolet. Dotyk chłodnej stali trochę go uspokoił.

Postanowił pójść schodami. Niespiesznie się wspinając, raz po raz w głowie analizował ułożony plan. Plan był dobry. Ale nie był pewien, czy wystarczająco. Nieważne. Uda się. Miał przecież proste zadanie. Nie spieprzy tego.

Kiedy dotarł do mieszkania, znów poczuł wątpliwości. Nie było czasu, żeby im się podawać.

Sai czekał.

Wcisnął dzwonek do drzwi.

Nie trwało to dłużej niż piętnaście sekund, a drzwi się otworzyły i w progu zobaczył Sakurę Haruno. Ostatnio widział ją kilka miesięcy temu. Miał wrażenie, że schudła jeszcze bardziej.

Była taka mizerna.

Poczuł kolejne wyrzuty sumienia, kiedy uśmiechnęła się do niego pogodnie.

Taka niewinna.

Również się do niej uśmiechnął.

— Cześć — powiedział.

— Nie myślałam, że Sasuke przyśle mi obstawę — powitała go serdecznym głosem. — Wejdź, Shikamaru.

Taka nieświadoma.

Od autorki: O jezu, nawet nie wiecie, jak bardzo nie mogłam się doczekać tego rozdziału. xD

Mam nadzieję, że się wam podoba. Od razu napiszę, że ja w sceny seksu to nie bardzo umiem. xD Ale liczę, że nie ma tragedii.

Rozdział siódmy chyba pojawi się na początku grudnia, bo teraz mam zapiernicz w pracy i nie jestem pewna, jak szybko uda mi się go napisać. :c

Ale wierzę, że zakończę Instynkt w grudniu. :D

Do napisania, kochani!