Instynkt || Rozdział 7

Siedzieli w kuchni, Sakura zaparzyła mu zielonej herbaty, a jej aromat roznosił się po pomieszczeniu. W mieszkaniu panowała cisza, Shikamaru słyszał tylko deszcz rytmicznie uderzający o okno i parapet.

Siedzieli i patrzyli na siebie. Sakura była spokojna i wyraźnie rozluźniona, czego Shikamaru jej zazdrościł. Wprawdzie ręce mu nie drżały i posyłał kobiecie łagodne uśmiechy, ale czuł, jak w środku wszystko mu się skręca. Gardło miał ściśnięte; nie potrafił nic powiedzieć, ani nawet się napić. Wiedział, że to kwestia minut nim Sakura wyczuje, że coś jest nie w porządku.

Chcąc się rozluźnić, zaczął palcami uderzać o drewniany blat, wybijając rytm jednej ze swoich ulubionych piosenek.

— Coś wiadomo o sprawie z Saiem? — zapytała niespodziewanie Sakura.

Shikamaru natychmiast zacisnął dłoń w pięść. Wbił w nią nieruchome spojrzenie, szybko kalkulując, co może jej powiedzieć.

— Działamy. Itachi wyjawił nam kilka smaczków.

Sakura znieruchomiała z kubkiem herbaty przy ustach.

— Itachi? On z wami współpracuje?

— Przejął sprawę. Teraz on nami dowodzi. Okazało się, że Sai jest niezłym psycholem.

Na twarzy Sakury malowało się niedowierzanie.

— O czym ty mówisz?

Shikamaru przez chwilę myślał, że nie powinien nic więcej mówić, ale Sakura i tak miała wkrótce umrzeć. Mogła umrzeć świadoma.

Nara pochylił się w kierunku Sakury.

— Sai jest seryjnym. Przed tobą zabił trzy inne kobiety. Ty miałaś być następna.

Twarz Sakury pobladła tak bardzo, że Shikamaru zaczął się obawiać, że kobieta zaraz zemdleje.

Ale szok szybko ustąpił, a w oczach Sakury pojawił się dziwny błysk. Zacisnęła dłonie mocniej na kubku, Shikamaru widział jak bieleją jej knykcie.

— Nie wierzę. Żyłam z kimś takim?

Nara westchnął i na nowo zaczął wybijać rytm piosenki.

— Przykro mi — powiedział szczerze.

— Błagam, złapcie go. Ja naprawdę się boję.

Shikamaru poczuł, że zdenerwowanie nową falą szturmuje mu wnętrzności. Upił łyk herbaty, chcąc dać sobie chwilę na zebranie myśli.

— Schwytają go. Drań zapłaci za wszystko — powiedział to z największym przekonaniem, na jakie było go stać.

Sakura uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. Odwzajemnił gest.

— Masz ochotę coś zjeść? — zaproponował. — Nieopodal jest bar sushi.

— Pewnie — odparła ochoczo. — Nie jadłam nic od wczoraj.

Kiedy byli w korytarzu i Sakura ubierała kozaki, Shikamaru wyciągnął telefon i szybko wysłał wiadomość.

Nie rób tego.

Głos, który usłyszał był tak wyraźny, że Nara odruchowo zerknął za siebie. Zobaczył jednak tylko pusty korytarz. Westchnął.

Pieprzone sumienie.

— Idziemy? — zapytała Sakura gotowa do wyjścia.

Nara kiwnął głową i schował telefon do kieszeni spodni. Wyszli z mieszkania.

Kiedy opuścili ciepłą klatkę schodową, okazało się, że deszcz mocno ograniczył widoczność. Niebo było ciemne, a wokół panowała przygnębiająca atmosfera. Ulice wiały pustkami, co Nara przyjął z ulgą. Mniej potencjalnych świadków.

Ruszyli wzdłuż chodnika, Sakura szła szybkim krokiem, skryta pod zielonym parasolem. Nara podążał tuż za nią. Gdzieś w oddali widział majaczące światła samochodów, sunących po ulicy. Nie było jednak żadnych ludzi.

Wyciągnął broń. Zbliżali się do zaułka między blokami.

Piętnaście metrów.

Nara czuł, jak serce wali mu w klatce piersiowej. Nie potrafił zapanować nad zdenerwowaniem, które mierzwiło już każdy nerw w jego ciele.

Dziesięć metrów.

To naprawdę miało się wydarzyć. A on był tego częścią.

Pięć metrów.

Sakura miała umrzeć. Dziś.

Kobieta zrobiła kolejne kroki i wtedy z zaułka wyłonił się Shin z bronią w ręce.

Shikamaru zatrzymał się w tym samym momencie, co Sakura. Wyprostował dłoń z bronią, Shin podążył jego śladem. Obie lufy zostały wycelowane w Sakurę.

— Co…? — Zielone oczy kobiety drżały, Shikamaru widział niedowierzanie i strach. Właśnie ją zdradził.

Zdradził wszystkich.

— Sai na ciebie czeka. — Głos Shina był obojętny, jak zwykle. Wyrazem twarzy przypominał człowieka, który, na co dzień porywał ludzi.

— Shikamaru! — zawołała Sakura, jakby miała nadzieję, że jej pomoże. — Dlaczego?!

Nie odpowiedział. Nie musiała wiedzieć. I tak by nic nie zrozumiała.

Shin wykorzystał to, że Haruno była odwrócona do niego tyłem, zamachnął się i lufą broni uderzył ją w skroń. Runęła na ziemię, a parasol potoczył się na jezdnię, turlany wiatrem.

♦ ♦ ♦

Osaka była jego rodzinnym miastem. Uzumaki doskonale pamiętał, jak za dzieciaka uwielbiał z rodzicami spacerować po parku Mino, gdzie był przepiękny malowniczy wodospad. Pamiętał smak Takoyaki, które jadł po raz pierwszy właśnie w Osace. Nie dość, że poparzył sobie wtedy język, to jeszcze część ośmiornicy spadła mu na koszulkę. Jednak chyba najlepszą dla niego wtedy atrakcją było Kaiyukan – największe akwarium na świecie. Mógł tam siedzieć cały dzień.

Miał z tym miastem pełno dobrych wspomnień, jednak dziś, kiedy szedł ulicą wzdłuż kanału Dōtonbori, widział tylko szare budynki, na których światła neonowych reklam ginęły we mgle i deszczu. Ulewa była tak potężna, że próżno było szukać ludzi na ulicach. Wszyscy skryci byli w okolicznych restauracjach, pubach i domach.

Parasol, który Naruto miał ze sobą wygiął się od wiatru, a siąpiący deszcz szybko zmoczył mu płaszcz. Uzumaki czuł jak woda spływa mu strugami po twarzy i stopniowo dociera do ubrań pod płaszczem.

Choji, idący obok nie był wcale w lepszej sytuacji. Obaj przemokli kompletnie, więc kiedy Naruto w końcu dostrzegł baner restauracji Mirin przyspieszył, marząc by schować się przed deszczem. Jego entuzjazm szybko trafił szlag, kiedy dotarli pod drewniane, dwuskrzydłowe drzwi, na których wisiała zalaminowana kartka z napisem „Zamknięte”.

— Chyba zaraz wyjdę z siebie — mruknął Uzumaki.

Choji westchnął.

— Nie sądzisz, że to dziwne? — zapytał. — W domu jej nie było, a restaurację ma zamkniętą.

Naruto posłał mu zmartwione spojrzenie.

— Uważasz, że uciekła?

— Nie wiem. Może Sai ją ostrzegł, że przy nim węszymy? Może jednak wiedziała więcej?

Naruto podszedł do obszernego okna i zbliżył twarz, mrużąc oczy.

— Wygląda na opuszczony — stwierdził. — Nie ma większości mebli.

— Czyli zwinęła biznes.

Uzumaki westchnął i wyciągnął telefon.

— Super. Kolejna osoba do odnalezienia.

Chciał odnaleźć kontakt do Itachiego, kiedy zauważył stojącą nieopodal młodą kobietę pod czarnym parasolem. Patrzyła prosto na nich. Sprawiała wrażenie, jakby czekała, aż sobie pójdą.

Naruto schował telefon i zrobił kilka kroków w stronę kobiety. Nawet nie drgnęła.

— Dzień dobry — powiedział, zbliżając się jeszcze bardziej. Kiedy dzieliły ich tylko dwa metry, Uzumaki zobaczył, że jej wzrok jest nieruchomy, a w dłoni trzyma laskę dla niewidomych.

— Przepraszam, że przeszkadzam — kontynuował spokojnym tonem. — Czy wie pani może, czemu restauracja Mirin jest zamknięta?

Kobieta sprawiała wrażenie dodatkowo głuchej, bo nie reagowała na jego głos. Stała niczym posąg, co z każdą kolejną sekundą budziło w Naruto coraz większe obawy.

Mimo to wyciągnął powoli rękę w jej stronę z zamiarem dotknięcia ramienia. 

— Proszę trzymać łapy przy sobie — warknęła niespodziewanie. Naruto natychmiast zrobił krok w tył, zaskoczony.

— Pani widzi? — palnął, na co kobieta odpowiedziała zirytowanym prychnięciem.

— Nie, tłumoku. Ale wyczuwam ludzkie intencje. Jestem ślepa od urodzenia, ale mam wyczulone inne zmysły. Na przykład słuch. Czemu szukacie mojej matki?

Naruto nie był pewien, co go bardziej zszokowało. To, że obca kobieta go obraziła, czy to, że właśnie dowiedział się, że Hiromu Sugisaki ma córkę.

— Nie wiedzieliśmy, że pani Hiromu ma córkę — powiedział Choji, podchodząc do nich.

Kobieta skierowała twarz w jego stronę, a Naruto musiał przyznać, że jest naprawdę ładna. Miała ciemne włosy do ramion, bladą cerę i ładnie zarysowane usta. Urodą kojarzyła mu się nieco z porcelanową lalką.

— Nie byłam kimś, kim moja matka chciała się chwalić.

Naruto zmarszczył brwi.

— Czemu używa pani czasu przeszłego? Coś się stało?

Córka Hiromu znów przekręciła głowę, podążając na głosem. Tym razem wzrok utkwiła nieco zbyt na lewo od Naruto.

— Moja matka nie żyje od dwóch tygodni. Popełniła samobójstwo.

Naruto nie powstrzymał się od głośnego westchnięcia.

— A wie pani, co spowodowało, że pani Hiromu odebrała sobie życie? — zapytał Choji.

— Oczywiście, że tak. Brzemię, które na sobie miała. To ją zabiło.

— Brzemię? — podjął Naruto. — O czym pani mówi?

Kobieta najwyraźniej uznała, że powiedziała już dość, bo odwróciła się do nich plecami, gotowa do odejścia. Naruto nie zamierzał jej odpuścić. Złapał ją za lewe ramię, przytrzymując w miejscu.

— Proszę wyjaśnić!

Kobieta westchnęła. Nagle wydała się Naruto zmęczona, jakby brzemię, o którym wspomniała, ciążyło też na niej.

— Mówię o tym, co wydarzyło się w 1994 roku.

Naruto puścił kobietę i stanął przed nią.

— Ma pani na myśli dzień, w którym Sai zabił swoją matkę?

Córka Hiromu niespodziewanie się roześmiała. Na krótko. Zaraz jej twarz z powrotem przybrała obojętny wyraz.

— To niewiarygodne, jak policja łatwo wierzy we wszystko, co się jej wciśnie. Ale to było brzemię mojej matki, a skoro umarła, to chyba już czas, żeby rzucić trochę nowego światła.

Naruto poczuł się jednocześnie skonfundowany i zaciekawiony.

— Nie będę jednak rozmawiać w tym paskudnym deszczu. Mam słabe zdrowie. Zapraszam do restauracji.

♦ ♦ ♦

Kiedy otworzyła oczy, zdziwiło ją, że jest ciemno. Mimo, że nie była pewna gdzie jest, instynktownie wyczuła niebezpieczeństwo. Poruszyła się, uświadamiając sobie kolejno dwie rzeczy: leżała na ziemi i ktoś ją obserwował.

Sakura stęknęła, kiedy spróbowała się podnieść. Jej głowę zalała fala nieprzyjemnego bólu. Postarała się jednak go zignorować. Skupiła się na otoczeniu.

W pomieszczeniu wcale nie było tak ciemno, jak jej się początkowo zdawało. Dostrzegła okno, usłyszała szum deszczu. Światło było słabe, ale widziała zarysy mebli pod ścianą.

Haruno spróbowała podnieść się z klęczek, ale ciało się zachwiało i upadła na panele.

— Nie forsuj się, kochanie.

Głos dotarł do niej zza pleców. Poczuła zimny dreszcz przebiegający po kręgosłupie. Usiadła powoli na piętach i położyła dłonie na kolanach.

Nie musiała długo czekać nim Sai zrobił pierwsze kroki. Kiedy stanął tuż za nią, Sakura miała wrażenie, że powietrze zgęstniało w ułamku sekundy. Poczuła się jak wrzucona do małej klatki bez dojścia świeżego powietrza. Zacisnęła dłonie mocniej na kolanach, kiedy palce Saia zaczęły niebezpiecznie muskać jej szyję.

Nagle obie ręce mężczyzny zacisnęły się na jej gardle z taką brutalnością, że wydała z siebie mimowolny jęk. Szarpnął nią do tyłu; znów wylądowała plecami na panelach. Teraz patrzyła na jego bladą twarz, skrytą częściowo w cieniu. Widziała furię w oczach i coraz mocniej sobie uświadamiała, że niedługo przyjdzie jej umrzeć. Miała wręcz chore wrażenie, że Śmierć wychyla się zza ramienia Saia, tylko czekając.

Odruchowo spróbowała poluźnić uścisk na gardle. W płucach zaczynała odczuwać brak tlenu, bolało, kiedy starała się zaczerpnąć powietrza.

Sai miażdżył jej krtań i patrzył z obojętnością, która przerażała.

Sakura w akcie desperacji wyciągnęła rękę w górę. Udało jej się paznokciami zahaczyć o policzek mężczyzny. Nic bolesnego, ale Sai się tego nie spodziewał. Na ułamek sekundy poluźnił uścisk i to Sakurze wystarczyło. Podważyła szybko jego ręce swoimi, odpychając od siebie. Obolała na czworakach uciekła pod samo okno. Kiedy popatrzyła na niego ponownie, zobaczyła, że klęczy i masuje się po policzku. Jego wzrok wciąż pozostawał nieruchomy.

Oparła się plecami o ścianę pod parapetem, marząc, żeby zniknąć. Oddychała szybko, czuła jak serce jak łomocze w klatce piersiowej. Strach, adrenalina, już sama nie wiedziała, co teraz wypełniało jej żyły.

Kiedy Sai podniósł się z podłogi, Sakura znieruchomiała. Patrzyła mu prosto w oczy, pragnąc, by to wszystko okazało się tylko złym snem.

Sai sięgnął za pasek od spodni i Haruno usłyszała znajomy dźwięk stali. W mdłym świetle zobaczyła wylot lufy wycelowanej prosto w nią. Ledwo powstrzymała się od płaczu.

— Sai… — wyszeptała, nie wiedząc nawet, po co się odzywa. To był psychopata. Zabił Ino, zabił trzy inne dziewczyny, zamordował własną matkę. Wiedziała, że nie będzie miał skrupułów także dla niej.

— Sakura, możesz mi nie wierzyć, ale naprawdę i na tobie zależało — powiedział spokojnie. Zrobił w jej stronę dwa kroki.  

— Wiem, wiem. Sai, ja…

— Zamknij ryj! — wrzasnął, a w jego oczach pojawiła się furia.

Sakura przylgnęła mocniej do ściany, drżąc na całym ciele.

— Postanowiłaś wszystko zniszczyć! Okazałaś się by taką samą, niewdzięczną kurwą, jak moja matka!

Sakura spuściła wzrok, nie mogąc dłużej na niego patrzeć.

— Jesteś nic nie warta — usłyszała. Zacisnęła dłonie w pięści, spodziewając się wystrzału w każdej chwili. Jednak zamiast tego, Sai ukucnął przed nią i złapał ją za brodę, zmuszając, by znów na niego patrzyła.

Resztkami godności powstrzymywała się od płaczu. Prędzej chciała zarobić kulkę w łeb niż dać Saiowi satysfakcję, że ją przed śmiercią tak upokorzył.

— Zawsze byłaś twarda, co? — powiedział z niespodziewanym uśmiechem. Sakura przełknęła nerwowo ślinę i odważyła się odtrącić jego rękę.

Uśmiech zniknął z jego twarzy. Sekundę później poczuła uderzenie w prawy policzek. Było tak mocne, że odrzuciło jej głowę.

Jęknęła, dotykając bolącego miejsca. Popatrzyła na Saia ze strachem.

Jakim cudem będąc z nim w związku nigdy nie dostrzegła jego prawdziwego oblicza?

Sai złapał ją za włosy i siłą przygwoździł jej głowę do ziemi. Poczuła jak kolanem wbija jej się między łopatki, całkowicie ją unieruchamiając. Syknęła, czując nieprzyjemny uścisk a kręgosłupie.

— Nie sądzisz, że jak na swoją sytuację, to za bardzo podskakujesz?

Sakura sapnęła, ale nie była w stanie poruszyć głową, bo wciąż ją przytrzymywał ręką. Spróbowała na niego spojrzeć, lecz widziała tylko część jego sylwetki. Przez dłuższą chwilę trwali w takiej pozycji, otoczeni ciszą, w którą wplatało się rytmiczne uderzanie kropel deszczu o parapet.

Nagle usłyszała jakieś kroki. Dochodziły z korytarza, a sądząc po ich rytmie, była to więcej niż jedna osoba.

Nie minęło dziesięć sekund, a drzwi z nieprzyjemnym skrzypieniem tworzyły się do środka. Sakura nie była w stanie ich zobaczyć, ale podświadomie czuła, że właśnie w pokoju zawitało jeszcze większe zło.

— Sai, czy mógłbyś zejść z tej biednej dziewczyny?

Głos, który usłyszała sprawił, że strach ją obleciał na nowo.

Nie, to niemożliwe!

Nagle poczuła jak ciężar z jej ciała znika i na nowo odzyskała swobodę. Nie poruszyła się. Nie chciała patrzeć w tamtą stronę.

Jednak jakiś głos jej mówił, że musi to zrobić.

Powoli dźwignęła się z podłogi. Po chwili wahania podniosła wzrok w kierunku drzwi.

Troje ludzi. Jednak jej wzrok skupił się tylko na jednym z nich.

Uśmiechnął się do niej, stojąc wciąż dumnie wyprostowany w swoim ulubionym czarnym garniturze. Patrzył z wyższością, tak jak pamiętała od najmłodszych lat.

— Dzień dobry, córeczko.

Od autorki: Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Chociaż przerwa była nieco dłuższa niż planowałam, to wciąż istnieje cień szansy, że zakończę historię do Sylwestra. Mam wenę i chcę rozdział ósmy napisać, jak najszybciej, ale czy się uda, to nie wiem. :x

Pozdrawiam, robaczki!