Instynkt || Rozdział 5

Na ściennym zegarze wybiła dziesiąta sześć, kiedy Sasuke wstawił wodę na drugą kawę tego dnia, po czym wyszedł z sali odpraw na chwilę do łazienki. Kiedy wrócił, wszyscy już siedzieli przy prostokątnym stole, a Itachi stał przy białej tablicy i mazał po niej czarnym mazakiem.

Sasuke zalał kawę wrzątkiem, posłodził i z kubkiem stanął pod ścianą. Były wolne miejsca, Naruto nawet mu kiwnął głową na jedno, ale Uchiha się nie ruszył. Wbił wzrok w Itachiego.

— Najpierw czas zebrać wszystko do kupy. Przejrzałem raporty, rozmawiałem z Tsunade i miej więcej ogarniam sytuację — rozpoczął, wodząc wzrokiem po wszystkich. — Sai przepadł trzy lata temu po incydencie z panią Yamanaka…

Ktoś prychnął lekceważąco.

Sasuke skierował spojrzenie na opasłego mężczyznę, siedzącego po lewej stronie Naruto.

— Chcesz coś powiedzieć, Choji? — zapytał Itachi.

Mężczyzna poruszył się, jakby coś go uwierało.

— Śmierć człowieka przez czyjąś głupotę to chyba nie incydent — warknął, kierując świdrujące spojrzenie prosto na Sasuke.

Uchiha zacisnął dłonie mocniej na kubku, starając się zignorować pierwszą falę irytacji.

Powietrze w sali szybko zaczęło gęstnieć.

— Rozumiem do czego zmierzasz, ale to nie jest teraz celem tego spotkania — powiedział spokojnie Itachi, co Choji znowu skomentował prychnięciem.

— A powinno. Dziwię się, że twój brat jeszcze tu pracuje… A nie, przepraszam, zapomniałem o waszym ojcu.

Naruto trzepnął mężczyznę w ramię i posłał mu gniewne spojrzenie.

Itachi nie komentował tej jawnej drwiny, a Sasuke zapragnął nagle stąd wyjść.

Miał świadomość, że stracił szacunek u własnych podwładnych i w tym momencie tylko Naruto mógł nazwać dobrym przyjacielem. On jeden się od niego nie odwrócił. Ba! Wciąż potrafił się za nim wstawić.

Upijając łyk kawy mimowolnie pomyślał, że bez Uzumakiego chyba już by sobie dawno strzelił w łeb.

Itachi znacząco odchrząknął, chcąc skupić na sobie uwagę.

— Zacznę z grubej rury, bo inaczej może czegoś nie zrozumiecie — powiedział dużo ozięblej. — W tym momencie ja jestem dowodzącym waszą jednostką i nie życzę sobie głupich komentarzy. Całą chryję zostawiacie za drzwiami i słuchacie mnie bez mrugnięcia okiem. Macie problem ze mną, albo z moim bratem? Zajebiście, to wasz problem. Teraz pracujemy nad dorwaniem psychopaty, który ma na koncie kilka morderstw. Zrozumieliście?

Naruto Uzumaki podniósł rękę.

— Co jest? — zapytał Itachi.

— Skąd wiesz, że Sai zabił kilka osób? W sensie my wiemy o Ino i jego matce. Był ktoś jeszcze?

Itachi stanął przodem do tablicy i zaczął po niej pisać.

Wszyscy czekali w ciszy, słysząc tylko piszczenie flamastra, sunącego po białej nawierzchni. Kiedy Uchiha się odsunął, ich oczom ukazało się pięć nazwisk.

Sasuke prześlizgnął po nich wzrokiem, ale poza Yamanaką i panią Futaba — matką Saia, żadnego nie kojarzył.

— Co widzicie? — zapytał Itachi.

— Sai zabił do tej pory pięć kobiet — powiedział rezolutnie Shikamaru Nara, siedzący najbliżej Itachiego. Z brodą wspartą o dłoń wodził znudzonym wzrokiem po tablicy.

Itachi skinął głową i wpisał cyferki od 1 do 5 nad nazwiskami. Wszyscy przyglądali się temu w konsternacji.

— Pierwszą ofiarą była matka, którą zadźgał, a potem zakopał w ogrodzie.  Te trzy kobiety to, z tego co się dowiedziałem, były jego znajomymi. Dokładnie nie udało mi się ustalić. Wszystkie zginęły w ten sam sposób. Zostały uduszone.

Naruto znowu podniósł rękę. Itachi zawiesił na nim wzrok.

— Wybacz, że odbiegam od tematu, ale ile ty w tym siedzisz? Sprawę przejąłeś dwie godziny temu, a wiesz więcej niż my się dowiedzieliśmy w ciągu czterech lat.

Po sali przeszedł pomruk aprobaty dla słów Uzumakiego.

Sasuke z ciekawością obserwował reakcję brata. Sam łatwo się domyślił, skąd Itachi to wiedział, ale nie zamierzał komentować. Przynajmniej nie przy wszystkich.

Itachi przez chwilę bawił się flamastrem, patrząc na twarze zebranych funkcjonariuszy, w końcu westchnął.

— O sprawie wiem od dawna. Nie mieszałem się do tego, bo to nie była moja działka, ale kiedy dotarło do mnie, że Sai kogoś zamordował i w dodatku uciekł, postanowiłem powęszyć na własną rękę.

— Prowadziłeś własne nieoficjalne śledztwo? — zdziwił się Shikamaru.

— Nie do końca. Tsunade o tym wiedziała.

Sasuke zakrztusił się kawą, kiedy to usłyszał. Wlepił zaskoczone spojrzenie w brata. Itachi go zignorował.

— W ciągu tych trzech lat jednak zdołałem nieco szerzej poznać przeszłość Saia. Nie pomogło mi to w zlokalizowaniu miejsca, gdzie mógł się ukrywać, ale może pomoże teraz, kiedy znów jest zagrożeniem.

Nikt tego nie skomentował, za to Sasuke poczuł na sobie spojrzenia podwładnych. Oczekiwali od niego reakcji. A on miał ochotę wtopić się w ścianę za sobą.

— Dobra, ale ja tego nie kupuję — upierał się dalej Naruto. — Skąd to wiesz? Nie wierzę, że sam doszedłeś do tego wszystkiego!

Itachi rzucił mu chłodne spojrzenie, ale na Naruto nie zrobiło to większego wrażenia.

Napięcie w sali znowu zaczęło rosnąć.

— Poszedłeś po pomoc do naszego ojca, prawda? — rzucił w końcu Sasuke, bawiąc się kubkiem w dłoniach. — Naruto ma rację. Szukaliśmy o Saiu gdzie się dało. Rozmawialiśmy z jego ciotką, siostrą jego matki, rozmawialiśmy z policją z Osaki. Oni nam rzucili światło na jego przeszłość, powiedzieli, że zabił matkę i został uznany za niepoczytalnego. Ale nie potrafili nam nic więcej powiedzieć. Nikt słowem nie pisnął, że zabił kogoś jeszcze. A co dopiero trzy inne dziewczyny. Więc, skąd ty to wiesz?

Itachi wyglądał teraz, jakby najchętniej wydrapał Sasuke oczy. Młodszy Uchiha nie powstrzymał się za to od nikłego uśmiechu. Lubił drażnić dumę swojego brata. Czuł satysfakcję za to, że Itachi wepchnął mu się do śledztwa swoimi brudnymi buciorami. Przynajmniej nie mógł już uchodzić za tak perfekcyjnego.

— Owszem, skorzystałem z pomocy ojca — przyznał wreszcie Itachi. — Sprawa Saia tkwiła w martwym punkcie. Wszyscy wiecie, że nasz ojciec jest byłym wojskowym. Jego znajomości sięgają władzy państwowej, więc uznałem, że czas z tego skorzystać.

— No dobra, czyli mamy wkład waszego ojca. I co nam to daje? — zapytał Shikamaru, kompletnie nie poruszony tą wiadomością. — Bo jeśli tylko wydłużyła się lista osób zamordowanych, to chyba niewiele.

Itachi sięgnął do czarnej teczki, którą ze sobą przyniósł na spotkanie. Wyciągnął zdjęcia i powiesił je kolejno na tablicy, odpowiednio nad nazwiskami. Kiedy pojawiło się zdjęcie uśmiechniętej Ino, znowu po sali poszedł pomruk.

— Co teraz widzicie? — zapytał ponownie Itachi. 

Sasuke podszedł bliżej stołu, by lepiej widzieć. Zaczął się przyglądać zdjęciom i przeszedł mu zimny dreszcz po plecach.

— Wszystkie mają zielone oczy — stwierdził.

— Zupełnie jak Sakura — dodał cicho Naruto, wpatrując się w fotografie.

— Poza Ino — zauważył natychmiast Choji.

Itachi pokiwał głową, usunął zdjęcie Ino i wymazał jej nazwisko. Następnie napisał nowe i powiesił drugie zdjęcie.

Sasuke poczuł, że wszystko w nim zamiera.

— Ino nigdy nie była celem. Miała być tylko drogą do niego — wyjaśnił Itachi beznamiętnym głosem.

W sali zapadła martwa cisza. Sasuke, wpatrywał się w uśmiechniętą twarz Sakury, jednocześnie myśląc o tym, że tamtej nocy to ją mógł znaleźć rozstrzelaną na jezdni. Nie, wróć, powinien był znaleźć ją martwą.

Schemat był prosty — Sai spotykał się z dziewczynami, które miały ten sam kolor oczu, co jego matka, by potem je zabić. Wniosek? Mieli seryjnego, co z jakiegoś powodu im umknęło. Sasuke pomyślał, że ktoś musiał zatuszować zbrodnie Saia. Dlaczego? Nie widział.

Inna, ważniejsza sprawa — Sai spotykał się z Sakurą przeszło rok nim ich związek legł w gruzach. Za długo jak na seryjnego.

Coś go powstrzymywało.

— Jak szybko Sai zabił tamte dziewczyny? — wyrwało się Sasuke.

— Wszystkie trzy zginęły w ciągu jednego roku. Najpierw rodzice zgłaszali zaginięcia, kilka dni później odnajdywano zwłoki.

— Coś dokładniej?

Itachi zerknął do notatek.

— Sayuri Osata: zaginięcie zgłoszone trzeciego marca dwa tysiące trzynastego, znaleziona ósmego marca. Rin Arakawa: zaginiona od dziewiątego maja, znaleziona czternastego maja. Yuuki Tsubasa: zgłoszone zaginięcie dwunastego lipca, a szesnastego została znaleziona martwa.

— Między kolejnymi zgłoszeniami są dwa miesiące przerwy. To jest jego modus operandi — zauważył Naruto.

— Kiedy zaczął spotykać się z Sakurą? — zapytał Shikamaru, patrząc w stronę Sasuke.

— We wrześniu — odparł natychmiast.

Przełknął nerwowo ślinę i znowu spojrzał na zdjęcie Sakury, przypięte do tablicy. Przed oczami zobaczył jej nagie ciało leżące na zimnym asfalcie, a zielone oczy bez życia wpatrywały się w rozgwieżdżone niebo.

Sasuke poczuł, że coś go dusi w płucach. Szybko odwrócił wzrok od tablicy, uświadamiając sobie, że śmierć wciąż czyhała w ciemnym rogu.

Od początku miała być jego ofiarą, pomyślał z przerażeniem.

♦ ♦ ♦

Przez całą drogę milczała. Początkowo Kakashi próbował zaczynać rozmowy, ale Sakura odpowiadała na nie zdawkowo, wyraźnie pochłonięta myślami. Ostatecznie odpuścił, włączył radio w samochodzie i nucąc piosenki starał się jakoś na chwilę samemu nie myśleć o tym, co powiedziała mu Sakura w prokuraturze. Wkrótce zdał sobie sprawę, że to niemożliwe.

Danzo Shimura miał coś wspólnego z Saiem.

Kakashi nie mógł w to uwierzyć. Owszem, Danzo był prokuratorem znanym z nieczystych zagrań, ale zawsze uchodził za prawego obywatela.

Hatake zrobiło się niedobrze na myśl, że przecież dwa dni temu spotkał się z nim na kawie, by omówić jedną z toczących się spraw. Rozmawiali zupełnie normalnie, Kakashi nie miał nawet cienia podejrzeń, że siedzi przed nim człowiek, który zna Saia.

Można znać kogoś całe życie i guzik o nim wiedzieć, pomyślał ze złością.

Skręcił w boczną alejkę i zaraz zatrzymał samochód pod blokiem. Wyłączył radio wraz z silnikiem, a cisza, która zapanowała była wyjątkowo przyjemna.

Kakashi znów spojrzał na Sakurę. Siedziała nieruchomo wpatrzona w elewację budynku. Z jej twarzy nie był w stanie odczytać żadnych emocji, jakby się całkowicie z nich wyłączyła.

Chciał jej dotknąć, ale wtedy zadzwoniła jej komórka. Kobieta drgnęła, jakby wyrwana z letargu, jednak nie sięgnęła po telefon do torebki. Kiedy w samochodzie znów zapadła cisza, popatrzyła na niego.  

— Boję się — wyszeptała nagle, a w jej oczach zaszkliły się łzy. — Tak bardzo się boję…

Kakashi położył dłoń na jej dłoni i mocno ją ścisnął. Chciał zapewnić kobietę, że wszystko będzie dobrze, ale nie potrafił kłamać. Zostało mu milczenie.

Sakura przetarła oczy wierzchem dłoni, uśmiechnęła się słabo i bez słowa opuściła samochód.

Patrzył za jej zgarbioną sylwetką, póki nie zniknęła na klatce schodowej.

♦ ♦ ♦

Po odprawie Sasuke od razu pognał do domu. Wiedział, że na komendzie jego zespół czekało multum roboty, ale nie potrafił tam spędzić nawet minuty dłużej. Te wszystkie informacje, które zaserwował mu Itachi spadły na niego jak ciężki głaz i przygniotły boleśnie do ziemi.

Musiał ją zobaczyć, t e r a z.

Stał właśnie na światłach i kiedy pojawiło się zielone ruszył z piskiem opon. Mając w dupie znaki i drogową kulturę wyprzedził dwa samochody i na czerwonym  świetle skręcił w swoją ulicę.

Samochodem szarpnęło, gdy zatrzymał go gwałtownie pod blokiem. Wyskoczył z wozu, w biegu zablokował drzwi i popędził do klatki schodowej. Nie chciał czekać na windę, pokonując po dwa schodki w niecałą minutę znalazł się na trzecim piętrze i dopadł do drzwi. Kiedy przekręcał klucz w zamku zobaczył, że drżą mu ręce.

W mieszkaniu panowała cisza.

Sasuke zdjął buty i wszedł głębiej.

— Sakura?! — zawołał, wpadając najpierw do kuchni. Kiedy nie usłyszał odpowiedzi, poszedł do jej pokoju, jednak tam też było pusto.

Poczuł narastającą panikę.

— Sakura! — krzyknął i poszedł do łazienki.

Nic.

Nie było je w mieszkaniu.

Sięgnął po telefon i wykonał połączenie do Sakury. Nerwowo zaczął chodzić po korytarzu, a sekundy zdawały się dłużyć niemiłosiernie. Nie odbierała.

Zakończył połączenie i przejechał dłonią po włosach, zastanawiając się, gdzie mogła pójść.

Nic mu konkretnego nie przychodziło do głowy i był bliski paniki.

Sasuke odłożył telefon na półkę i odetchnął głęboko, zakrywając twarz dłońmi.

Ogarnij się!, nakazał sobie ostro. Nic złego się nie dzieje!

Podświadomość w odpowiedzi znowu podsunęła mu obrazy martwej Ino na jezdni. Uchiha sięgnął po telefon chcąc jeszcze raz zadzwonić, ale wtedy drzwi do mieszkania otworzyły się i weszła Sakura.

Cała i zdrowa.

Spojrzeli na siebie w niemym zaskoczeniu.

— Nie jesteś w robocie? — zapytała, zamykając za sobą drzwi.

Jej głos sprawił, że jakieś hamulce w Sasuke puściły. Podszedł do Sakury szybko i bez namysłu mocno ją do ciebie przygarnął, chowając twarz w różowych włosach.

— S-Sasuke?

Wzmocnił uścisk, skupiając się wszystkimi zmysłami na jej obecności. Chłonął zapach i zapamiętywał ciepło ciała, jakby ta chwila miała się nigdy nie powtórzyć.

Poczuł nagle, że Sakura obejmuje go w pasie i wtula się mu w tors. To sprawiło, że podniósł głowę, chcąc na nią spojrzeć.

Dotknął jej twarzy i poczuł pod palcami coś mokrego. Kiedy na niego popatrzyła, zobaczył łzy płynące swobodnie po zaczerwienionych policzkach.

— Hej, co się stało? — zapytał tak łagodnie, jak tylko był w stanie.

Sakura pociągnęła nosem i się odsunęła. Zaczęła ścierać łzy.

— Nic… — wyszeptała, ale Sasuke wiedział, że kłamała. Jednak nie zamierzał teraz dopytywać. Nie chciał wiedzieć, ani myśleć o niczym, co mogło być związane z Saiem.

Uchiha znów się zbliżył i położył dłonie na jej ramionach, po czym złożył delikatny pocałunek na czole. Nie słysząc słów sprzeciwu spojrzał przelotnie na jej twarz i pochylił się bardziej. Spoglądał na zgrabny nosek i ładnie zarysowane usta, muśnięte błyszczykiem.

Walczył ze sobą, ale kiedy Sakura lekko uniosła głowę, ocierając się nosem o jego policzek, porzucił wszelkie wątpliwości.

Pocałował ją.

Od autorki: Tak, wiem. Zła ja i okrutna, bo kończę w takim miejscu. Ale wiecie, co? W następnym rozdziale będzie ciekawie.  :D

Zostały mi tylko cztery rozdziały do zakończenia historii. Cieszę się, bo fajnie jest coś stworzyć od początku do końca.

Ten rozdział może znów nie obfitował w akcję, ale poznaliście troszkę Saia, chociaż motywy jego działań nadal są obce. Najwięcej będzie działo się w dwóch ostatnich rozdziałach, mam nadzieję, że będziecie zadowoleni. ^^

A teraz powiedzcie mi, czy widzicie, jaki cudny i przepiękny, i w ogóle i w szczególe… No, szablon. Czyż nie jest cudowny?! :3 Tę nową odsłonę bloga zawdzięczam Shayen. Kochana, jesteś wielka! I dziękuję, że poświęciłaś czas na jego wykonanie :*