Instynkt || Rozdział 8

W restauracji było duszno i Naruto pomyślał, że chętnie zostawiłby otwarte drzwi do lokalu. Córka Hiromu jednak zamknęła je i teraz kręciła się po sali, postukując laską o ziemię. Sprawiała wrażenie zamyślonej.

Naruto z Chojim zajęli krzesła przy stoliku nieopodal baru, a Uzumaki nie spuszczał wzroku z kobiety. Z jakiegoś powodu nie potrafił się do niej przekonać. Nie był pewien, czy to wyuczona przez lata pracy rezerwa przez niego przemawiała, czy może instynkt próbował mu coś przekazać.

Patrzył teraz na jej plecy i czekał.

Mimo to, kiedy się odezwała, drgnął zaskoczony:

— Co chcecie wiedzieć?

Choji odchrząknął.

— Dorze pani wie, co. Proszę tego nie przeciągać.

W sali panował półmrok, Naruto miał wrażenie, że w nieoświetlonych zakamarkach restauracji coś się czai. Odruchowo dotknął kabury z bronią, jednak zaraz zabrał rękę.

Kobieta odwróciła się do nich przodem z kamiennym wyrazem twarzy.

— Cóż, nie jestem dobra w opowieści, więc będzie raczej rzeczowo.

— Im krócej, tym lepiej — skwitował Naruto.

Kobieta posłała mu lekki uśmiech.

— Jak wiecie w 1994 Sai zabił swoją matkę. Podobno był ofiarą gwałtu przez jednego z jej kochanków. Matka Saia była ladacznicą i ściągała do domu co chwila kogoś innego. W końcu się to na niej zemściło w najgorszy możliwy sposób.

Naruto ściągnął brwi, zdezorientowany.

— A co miała pani na myśli mówiąc, że policja łyka każdą historię?

— Właśnie to. Przedstawiłam wam wersję wydarzeń, którą już znacie. Którą poznaliście lata temu.

— Ona nie jest prawdziwa? — zdziwił się Choji.

— W większości — odparła tajemniczo.

— Przepraszam panią, ale do rzeczy. Nie mamy całego dnia — warknął Naruto.

Kobieta uśmiechnęła się i odwróciła bokiem, twarzą w stronę brudnej szyby. Mgliste światła neonów jednego z logo zatańczyły na jej jasnej cerze. 

— Owszem, Sai zabił matkę. I to jest jedyne ziarno prawdy w całej tej szopce.

Naruto podrapała się po brodzie i powiedział:

— Czyli najważniejsze się nie zmieniło.

— Winicie tylko jego. Ale kto powiedział, że był tam sam?

Naruto i Choji znieruchomieli z zaskoczenia.

— Matka Saia była dziwką, to też prawda. Ale kłamstwem jest, że Sai został chociażby dotknięty przez jednego z jej fagasów. Z tego, co mi matka powiedziała, jeden z nich był u niej stałym bywalcem. Może mieli romans? I zgadnijcie co?

Naruto się domyślał, ale pozwolił kontynuować kobiecie.

— Czar prysł! — powiedziała pstrykając palcami. — I ten facet z Saiem postanowili się pozbyć Futaby.

Naruto poczuł, że robi mu się gorąco.  Wstał z krzesła i podszedł do kobiety. Popatrzył na nią z góry, starając się zapanować nad ekscytacją, kotłującą się w jego wnętrzu.

— Zna pani nazwisko tego mężczyzny?

Znów się uśmiechnęła. Ale było w tym uśmiechu coś tak niebezpiecznego, że Naruto zapragnął odbezpieczyć broń. Uczucie, że zło czai się w pobliżu powróciło z podwójną siłą.

— Choji! — zawołał i odwrócił się w stronę partnera. Nawet nie zarejestrował, kiedy trzymał już broń w dłoni. W mroku dostrzegł tylko zarys cienia. — Padnij!

W następnej sekundzie restaurację wypełniły huki wystrzałów.

Naruto strzelił dwukrotnie na oślep i wiedział, że spudłował. Spróbował wyłapać napastnika, ale gdzieś mu zniknął. Potem zobaczył, że Choji leżał na ziemi, a pod nim krew tworzyła coraz większy okrąg.

Uzumaki poczuł, że pot spływa mu wzdłuż kręgosłupa. Kiedy ukucnął przy Akmichim zdał sobie sprawę, że na pomoc było już za późno. Kula przebiła klatkę piersiową, prawdopodobnie uszkadzając samo serce. Choji leżał nieruchomo, z rozrzuconymi na boki rękoma, a oczy pusto wpatrzone były w sufit. 

Naruto zacisnął dłoń na ramieniu przyjaciela, oddychając głęboko. Kiedy spojrzał za siebie, kobieta nadal stała tam gdzie wcześniej. Ku przerażeniu Naruto w dłoni trzymała pistolet i mierzyła prosto w niego.

Uzumaki miał ochotę zlać samego siebie po gębie za to, że niczego nie przeczuł. Dał się poprowadzić prosto w pułapkę, jak jakiś głupi szczyl. A przecież pracował w policji już ponad dekadę!

— Kim jesteś? — warknął, nadal w prawej dłoni trzymając swoją broń. — Pracujesz dla Saia?!

Kobieta zaśmiała się nieszczerze, odrzuciła laskę dla niewidomych i ściągnęła okulary przeciwsłoneczne. Potem sięgnęła do włosów i powoli zsunęła je z głowy. Na jej ramiona opadła kaskada długich, brązowych pasm.

Naruto poczuł jak krew odpływa mu z twarzy.

— Nie, kochanie, nie dla niego, tylko z nim.

Naruto spoglądał w jej zielone oczy, które błyszczały pełnią życia, czując jednocześnie, że przestaje cokolwiek rozumieć.

— Jesteś Sayuri Osata, prawda? — zapytał.

Kobieta skinęła głową z wyraźną satysfakcją. Nadal nie spuszczała go z celownika.

— O co w tym wszystkim chodzi?! — wrzasnął Uzumaki. — Jeżeli nie byłaś ofiarą Saia to kim?! I dlaczego w to wszystko jest wmieszana Sakura?!

Sayuri wzruszyła tylko ramionami.

— Myślałam, że policjanci to bystrzy ludzie. Podsunęłam ci przecież odpowiedź chwilę temu.

Naruto zmarszczył brwi, skołowany. Oddychał płytko, czując jak adrenalina wypełnia mu żyły. Miał ochotę sprawdzić swoją szybkość. Wycelować w tę wariatkę i strzelić. Ale wiedział, że gdzieś w cieniu budynku czaił się jeszcze jeden strzelec. I na pewno mierzył mu właśnie prosto w głowę.

Uzumaki skupił się na słowach Sayuri, przytaczając w myślach jej wcześniejsze wypowiedzi. A kiedy zrozumiał, poczuł, że nagle nogi mu miękną.

— Ten mężczyzna… On wami dowodzi, prawda? Ty i Sai pracujecie dla niego?

— Brawo, misiaku — powiedziała z uśmiechem. — A skoro już tyle wiesz, to co, mogę odstrzelić ci łeb?

Naruto nawet nie drgnął. Wiedział, że znalazł się w patowej sytuacji i w tym momencie nie miał cienia pomysłu, jak z tego wybrnąć.

— Jak się nazywa ten człowiek? — zapytał mimowolnie.

— A po co ci to wiedzieć? I tak nie zdążysz nikomu tego przekazać.

Naruto uśmiechnął się przekornie.

— No właśnie. Więc co ci szkodzi powiedzieć?

Sayuri przez chwilę sprawiała wrażenie, jakby zastanawiała się, czy warto mu cokolwiek mówić.

Potem odbezpieczyła broń. Naruto napiął mięśnie, gotów zaryzykować.

— Kizashi Haruno — powiedziała. — A teraz idź do diabła.

— Wzajemnie, dattebayo.

Naruto strzelił z ulotną myślą, że jak umrzeć, to przynajmniej w wielkim stylu. 

♦ ♦ ♦

Sakura siedziała na panelach i wpatrywała się z niedowierzaniem w sylwetkę człowieka, którego jeszcze wczoraj uważała za ojca. Byle jakiego, ale ojca. Teraz jednak widziała obcego mężczyznę o zimnym, sztywnym spojrzeniu. Widziała człowieka, który tylko wyglądał jak jej ojciec.

— Co to ma znaczyć? — zapytała płaczliwym tonem. — Co tu się dzieje?!

Sai zaraz ją spoliczkował. Sakura syknęła, ale nie spokorniała. Nie zamierzała być cicho. Rzuciła Saiowi kwaśne spojrzenie i powoli podniosła się z podłogi.

Kizashi nadal stał w miejscu. Kiedy Sakura zdołała się wyprostować, dostrzegła, że za jego plecami jest Shikamaru i dwóch innych mężczyzn, których nie znała.

Skupiła wzrok na ojcu.

— Wyjaśnij mi to — zażądała twardo.

— Nie bardzo jest sens.

— Słucham?! Porywasz mnie, a Sai, człowiek, który zabił Ino to twój wspólnik! Jest co wyjaśniać, do cholery!

Twarz Kizashiego pozostała nieruchoma, Sakura nie potrafiła dostrzec cienia emocji. Poczuła w sobie kolejną falę gniewu, wypełniającą umysł.

I bez namysłu postanowiła działać.

Sai niczego się nie spodziewał. Był pod ręką, tak blisko, że nawet jakby chciał, to nie zdążyłby zrobić uniku.

Złapała go za rękaw i zasadziła mu kolanem w krocze. On krzyknął i zginął się w pół, ona skorzystała z jego dezorientacji i wyrwała mu broń z ręki. Nie znała się na walce, ale to nie znaczyło, że nie zamierzała walczyć. Uderzyła Saia w skroń lufą. Nim jego ciało runęło na ziemię obróciła się w stronę ojca i wycelowała mu między oczy. Za jego plecami nastąpił ruch. Trzy pistolety zostały wycelowane w nią.

Sakura popatrzyła na Shikamaru. Jego twarz w tym momencie była tak samo kamienna, jak jej ojca. Mierzył do niej bez cienia wątpliwości. Skojarzył się Sakurze z robotem wykonującym polecenia swego twórcy.

Znów przeniosła spojrzenia na Kizashiego.

— Doczekam się jakichkolwiek wyjaśnień? — zapytała, ignorując fakt, że zaraz ktoś ją może zastrzelić.

— Nie jesteś w sytuacji, w której możesz stawiać warunki, córeczko.

— Nie nazywaj mnie tak! Nie jesteś moim ojcem, tylko jakimś psychopatą!

Kizashi uśmiechnął się. I zrobił to tak sztucznie, że Sakurze przeszło przez myśl, że zaraz pęknie mu ta maska ułudy.

— Nas jest trochę więcej, dobrze wiesz, ż nie masz żadnych…

Nie chciała słuchać. Szybko przekierowała broń na jednego z podwładnych i wymierzyła w kolano. Kiedy nacisnęła spust, to poczuła się, jakby wraz z tą kulą opuścił ją strach.

Krótko ostrzyżony mężczyzna krzyknął żałośnie, puścił swoją broń i odruchowo złapał się za piszczel, która została pogruchotana.

Sakura powróciła bronią do ojca, bledszego i zdenerwowanego.

— Więc? — zapytała, kładąc palec na spuście.

To była walka na wytrwałość. Sakura podświadomie wiedziała, że nie będzie w stanie strzelić do własnego ojca. Nie była jednak pewna czy ojciec myślał podobnie. Szczególnie, że nie on trzymał broń. Powiedzieć a zrobić?

Widząc jego wściekłość przeczuwała, że jej chwile mogą być policzone.

— Mam prawo wiedzieć, tato. — Ostatnie słowo ledwo przeszło Sakurze przez gardło. — Po co to wszystko?

— Potrzebuję dojścia w policji.

Sakura zaskoczona odpowiedzią rozchyliła usta.

— Jak to? Co ty planujesz?

— Rewolucję, Sakura. Ale żeby ją wykonać muszę usunąć wszystkie przeszkody.

— Przeszkody?

— Tak. Muszę pozbyć się ludzi, którzy zagrożą naszemu planowi.

Sakura czuła, że pot płynie jej wzdłuż kręgosłupa. Zacisnęła dłoń mocniej na broni, bo nagle przestraszyła się, że może ją wypuścić.

Odetchnęła głęboko.

— A ja? Co ja mam z tym wspólnego?

Kizashi wzruszył ramionami. Na jego twarzy na nowo panował nieprzenikniony spokój.

— Uznałem, że się nadasz. W końcu znasz kilku policjantów, prawda? I to tych… dociekliwych. Pomyślałem, że jak stworzymy dramatyczną historię z twoim udziałem, to odwrócimy ich uwagę od nas i jednocześnie zagonimy ich w kozi róg. Jeden kamień, dwa ptaki*.

Sakura poczuła, że robi jej się słabo.

— Tak, Sakura, dobrze myślisz — kontynuował. — Śmierć Ino też była moim pomysłem. To, że spotkałaś Saia także. Wszystko było zaplanowane. Od początku do końca. No, poza twoją ciążą. — Kizashi uśmiechnął się nikczemnie i zrobił pierwsze kroki w jej stronę.

Sakura pomyślała, że trafiła do jakiegoś taniego horroru. To nie mogła być prawda!

— Kłamiesz — powiedziała, wszystkim siłami próbując się nie rozpłakać. — Kłamca!

Kizashi schował ręce za plecami, a na twarzy znów zapanowała obojętność.

— Chciałaś prawdy to ją masz — skwitował ponuro. — Ale wiesz, że prawda niesie ze sobą konsekwencje?

Sakura przełknęła nerwowo ślinę, wiedząc do czego zmierza jej ojciec. Położyła drugą rękę na rękojeści broni, ale i to nie powstrzymało drżenia ciała.

— Tak myślałem. Jesteś tak samo słaba jak twoja matka. — Kizashi uniósł dłoń i pstryknął palcami. — Shikamaru, wiesz, co masz robić.

Nara wystąpił przed ojca Sakury z cały czas wycelowaną bronią.

— Masz pięć minut. Czekamy na dole. I zabierz potem Saia.

Kiedy Kizashi odwrócił się plecami, Sakura chciała podążyć za nim, ale Shikamaru natychmiast go zasłonił.

Sakura spojrzała błagalnie na Narę, ale mężczyzna był nieugięty.

Ojciec wraz z dwójką pozostałych mężczyzn wyszli i jeszcze dłuższą chwilę była w stanie słyszeć ich kroki w akompaniamencie jęków postrzelonego człowieka.

Cała odwaga opuściła Sakurę.

— Shikamaru, proszę… co ty robisz? — zapytała. — Jak mogłeś odwrócić się od pozostałych? Mój ojciec chce ich pozabijać!

— Zamknij się! — warknął, aż Sakurę zmroziło. Znała Shikamaru już wystarczająco długo, żeby wiedzieć kiedy nie żartował. A co gorsza, wiedziała, że nie będzie w stanie do niego strzelić. Ojciec się nie pomylił. Była słaba. Była przegrana.

Opuściła broń wzdłuż ciała i pozwoliła pierwszym łzom popłynąć po policzkach.

— Proszę…

Ale Shikamau nie słuchał. Położył palec na spuście i Sakurze pozostał mieć nadzieję, że nie zdąży nic poczuć.

Zamknęła oczy, starając się sobie wyobrazić twarz Sasuke. Na szybko chciała w głowie utkać jedno z ich wspomnień. Wspólne jedzenie dango, impreza w klubie, czy oglądanie filmu u niego w domu wieczorną, letnią porą. Spróbowała przypomnieć sobie jego głos i uśmiech.

Sasuke-kun.

Padł strzał rozrywając ciszę na pół.

♦ ♦ ♦

Po niespełna dwóch minutach usłyszał strzał.

Kizashi spojrzał w brudne okna starego budynku, czując jak krople deszczu spływają mu po twarzy.

Myślał, że będzie miał wyrzuty sumienia. Był pewien, że emocje w końcu wezmą nad nim górę.

Pomylił się. Na szczęście.

Minęły kolejne dwie minuty i przez otwarte drzwi do budynku wyszedł Shikamaru, niosąc przerzuconego przez ramię Saia.

Kizashi obdarzył go krótkim uśmiechem i ledwo dostrzegalnym skinieniem głowy.

Na pustej ulicy stały dwa czarne, nieoznakowane samochody. Kiedy Shikamaru ładował Saia na tył jednego, Kizashi popatrzył na tonącą w deszczu okolicę.

Budynek, który opuścili był jednym z nielicznych tutaj. Pozostałe także nadawały się do wyburzenia. Konoha, niegdyś jedna z piękniejszych wiosek w Japonii teraz przypominała miejsce, w którym zrzucono bombę atomową. Pamiętał pola ryżowe, które przemierzał chodząc do szkoły. Pamiętał nieduży cmentarz, który rok w rok odwiedzał podczas święta O-bon. I te tysiące lampionów rozświetlających noc.

A teraz Konoha była tylko wspomnieniem. Jeden huragan, jedno tsunami i z jego rodzinnej wioski nie zostało już nic.

Zadzwonił telefon. Kizashi odebrał patrząc na budynek, w którym kiedyś mieszkał, a gdzie teraz leżało ciało jego córki.

— Jesteś martwy, gnoju — usłyszał męski głos.

Uśmiechnął się do siebie.

— Już od dawna, Sasuke.

Rozłączył się i odetchnął głęboko. Potem wsiadł do pierwszego samochodu na miejscu pasażera. Mężczyzna za kierownicą popatrzył na niego w wyczekiwaniu.

— Wracajmy do Shinjuku. Czekają na nas.

Samochód ruszył, a Kizashi patrzył we wsteczne lusterko tak długo, póki budynku nie przesłoniły mu drzewa.

Coś się skończyło, pomyślał, spoglądając na drogę przed nim. Coś się zaczyna.

*Przysłowie japońskie, oznaczające „upiec dwie pieczenie na jednym ogniu”.

Autorka: No… Tak.

Ko chce mnie zabić? xD

Myślałam, że po 8 rozdziale zostanie mi tylko epilog, ale będzie jednak jeszcze 9 rozdział. Nie zamknęłam wszystkich wątków, które chciałam, dlatego spodziewajcie się kolejnego rozdziału. Ale nie wiem jeszcze kiedy. :P

Wiem, długo kazałam wam czekać, ale nie mogłam przebić się przez jakiś opór. Może chodzi o to, że to już końcówka? Mam nadzieję, że rozdział chociaż trochę wynagrodził waszą cierpliwość.

I tych, co jeszcze nie widzieli, zapraszam na Saisho! Tam też jest nowy rozdział. ;)