[3] "Jak zwykle jesteś irytująca."

Oddychał, chociaż płytko. Wystarczyło, że dotknęłam jego czoła i już wiedziałam, że miał wysoką gorączkę. Był blady, spocony, a jego ciałem wstrząsały drgawki. Nie potrzebowałam niczego więcej, by wiedzieć, że było z nim naprawdę źle.

Odsunęłam płaszcz i ujrzałam resztę lewej ręki, która mu pozostała. Kikut został nieudolnie zabandażowany, krew zdążyła już przesiąknąć przez biały materiał.

Nie chciałam złorzeczyć, ale Sasuke potrzebował pilnie medycznej pomocy. Sama mogłam sobie nie poradzić.

Czułam na sobie wyczekujące spojrzenia pozostałych. Ignorowałam ich jednak, skupiając się całkowicie na Sasuke.

Wyciągnęłam z plecaka czyste bandaże, wodę utlenioną i środki przeciwbólowe. Musiałam też wykonać zastrzyk przeciw tężcowi. Nie byłam pewna, czy uda mi się zbić gorączkę, nie wiedziałam jeszcze czy doszło do zakażenia, a jeśli tak, to jakich spustoszeń toksyny dokonały już w organizmie. Było zbyt wiele niewiadomych i za dużo ryzyka. Sasuke nie mógł przebywać w tych warunkach ani minuty dłużej, jego zdrowie było w niebezpieczeństwie.

— Kto ma wodę? — zapytałam, powoli ściągając brudny bandaż. Sasuke był półprzytomny — nic nie mówił, tylko postękiwał z bólu. Pragnęłam mu ulżyć jak najprędzej.

— Trzymaj. — Shikamaru podał mi litrową butelkę. Oblałam ranę dużą ilością, pozwalając zaschniętej krwi spłynąć na ziemię. W świetle pochodni zobaczyłam, że tkanka miękka nie zaczęła jeszcze obumierać. To był dobry znak. Przyjrzałam się brzegom rany, przetarłam je delikatnie gazą nasączoną wodą i założyłam świeży bandaż. W tym momencie nie mogłam zrobić wiele więcej.

Wzięłam się za przemywanie twarzy Sasuke. Chłodny dotyk wilgotnego gazika sprawił, że otworzył oczy. Wyglądał kompletnie oszołomionego — wodził niepewnie wzrokiem raz po mnie, raz po ścianach jaskini, jakby szukał gdzieś odpowiedzi.

— Jak się czujesz? — zapytałam z troską. To zabawne, że jeszcze wczoraj miałam ochotę go posłać do wszystkich diabłów, a teraz na powrót wypełniały mnie znajome uczucia, które do niego żywiłam.

Sasuke poruszył bezdźwięcznie ustami i ściągnął brwi, najwyraźniej zirytowany, że nie jest w stanie nic powiedzieć.

— Pomóżcie mi — poprosiłam. Itachi wraz z Naruto powoli podciągnęli Sasuke, a ja położyłam za jego plecami gruby koc, tak żeby zimne skały nie wgniatały mu się w plecy.

Jęknął cicho. Kucając przy jego prawej stronie podałam mu butelkę z wodą. Chciałam mu pomóc się napić, ale zabrał mi butelkę i wziął dwa małe łyki. Odetchnął z wyraźną ulgą.

— Myślałem, że sczeznę nim mnie znajdziecie — powiedział nieco zachrypniętym głosem.

— Też cię miło widzieć, stary — sparował natychmiast Naruto z pogodnym uśmiechem. — Myśleliśmy, że cię uprowadzili.

— Nie w tym życiu, głąbie. Chociaż nie spodziewałem się takich problemów, przyznaję.

Słuchałam ich, przygotowując zastrzyk. Kiedy Sasuke dostrzegł strzykawkę wbił we mnie zimne spojrzenie.

— Po cholerę ci to?

— Jesteś ranny. Muszę zrobić zastrzyk przeciw tężcowi. Daj rękę.

Sasuke wyraźnie się spiął i patrzył na mnie niechętnie. Miałam ochotę się roześmiać, bo nie przypuszczałam, że będzie bał się małej igły. W końcu bez słowa wyciągnął rękę w moją stronę, jednocześnie odwracając wzrok.

— Jak się czujesz? — zapytałam ponownie, kiedy trzymałam gazik przy miejscu wkłucia.

Odpowiedziało mi wzruszenie ramion. Niespecjalnie mnie to zdziwiło, zwyczaje Sasuke stały się już przewidywalne.

— Zaraz podam ci tabletki przeciwbólowe. Spróbuj chwilę odpocząć, a potem cię stąd wyciągniemy.

— Nie mamy czasu na odpoczynek. Trzeba czym prędzej wrócić do Konohy — warknął na mnie. Wyrwał rękę z moich dłoni i posłał mi nieprzyjazne spojrzenie. — Nie potrzebuję twojej pomocy, Sakura.

Poczułam znajome ukłucie w sercu, słysząc pogardliwy ton.

— Sasuke, nie wydurniaj się. Sakura jest świetnym lekarzem i wie, co mówi. Masz się jej słuchać.

Sauke prychnął.

— Odkąd to się dogadujecie? Z tego co pamiętam, to Sakura cię nie cierpi.

Poczułam, że się czerwienię ze zdenerwowania. Jeszcze tego brakowało, żeby bracia kłócili się z mojego powodu. Itachiego na szczęście nie ruszały tego typu przytyki.

— Sasuke, mówię poważnie. Powinieneś słuchać się zaleceń Sakury.

— Jeszcze czego — sapnął. Oddech nadal miał nierównomierny i widziałam, że walczy z bólem. A mimo to, nie chciał mojej pomocy. Zrobiło mi się przykro, bo nie rozumiałam jego awersji do mnie.

Popatrzyłam niepewnie na Naruto, z niemą nadzieją, że może on coś wskóra. Niestety, kiedy zobaczył moje spojrzenie, zrobił minę, jakby chciał mi powiedzieć „co ja mogę?”. Zdziwiło mnie to, bo Naruto zawsze był pierwszy, żeby naprostować Sasuke.

— Jesteś niewdzięczny, Sasuke — powiedział niespodziewanie Itachi. — Sakura, pozwól mojemu bratu na samowolkę.

— S-słucham?

Itachi popatrzył na mnie łagodnie.

— Skoro mój durny brat uważa się za takiego kozaka, to niech robi co chce. Zobaczymy, dokąd go to zaprowadzi.

Chciałam zaprotestować, ale słowa uwięzły mi w gardle. Spojrzałam na Sasuke i znowu zobaczyłam taksujące mnie spojrzenie, tym razem pełne pretensji. Nagle poczułam się przytłoczona myślą, że stałam się powodem ich sporu. Przecież wcale tego nie chciałam!

— Nie kłóćcie się — poprosiłam. Dotknęłam ostrożnie ręki Sasuke. Odwrócił wzrok. — Jeśli nie chcesz odpoczywać, w porządku. Ale będę cię obserwować. Dostrzegę najmniejszy problem i robimy postój. Twój organizm jest osłabiony, muszę nad tobą czuwać.

— Nie potrzebuję cię, Sakura! — syknął. Znowu zabrał ode mnie rękę. — Jak zwykle jesteś irytująca.

Itachi chciał znowu zainterweniować, ale gestem ręki go powstrzymałam. Chwyciłam Sasuke za przedramię i zacisnęłam dłoń tak mocno, że poczułam jak krew mu płynie w żyłach. Spojrzeliśmy obie w oczy z taką samą zawziętością.

— Posłuchaj mnie, Uchiha — powiedziałam zdecydowanie. — Mało mnie obchodzi twoje zdanie! Jako lekarz mam obowiązek utrzymać cię przy życiu i bóg mi świadkiem, że zrobię to, nawet jeśli miałbyś mnie ponownie potraktować Chidori! Zrozumiałeś?!

Nie wiem, kto był bardziej zaskoczony tym wybuchem — oni czy ja. Sasuke wlepiał we mnie swoje ciemne oczy chyba po raz pierwszy nie wiedząc, co powiedzieć. Gniew szybko ze mnie wyparował i zrobiło mi się nagle gorąco. W przypływie emocji powiedziałam coś, o czym miałam nadzieję zapomnieć. Znów poruszyłam jedną z tych wrażliwych strun. Dotknęłam wspomnienia, które chciałam, żeby było pogrzebane w czeluściach nicości.

Sasuke szybko przybrał maskę obojętności, ale mnie nie było stać na taki odruch.

— Przepraszam — wymamrotałam i uciekłam w stronę schodów. Usłyszałam jeszcze wołanie Naruto, ale nie zatrzymałam się.

♦

Dopiero, kiedy stanęłam na szerokiej polanie, zostawiając za sobą zabudowania, poczułam, że mogłam odetchnąć. Zatrzymałam się nieopodal klifu i spojrzałam na szerokie morze, którego krańca nie było widać. Jego wzburzone wody mknęły ku brzegowi i słyszałam odgłos rozbijających się fal. Słońce pieściło skórę przyjemnym ciepłem, po niebie szybowały mewy, wokół roztaczała się aura spokoju. Ale wystarczyło się obejrzeć za siebie, żeby zobaczyć coś kompletnie odwrotnego — pozostałości po czyichś życiach. Świat był pełen sprzeczności.

Usiadłam na jednym z głazów i odetchnęłam ponownie. Emocje stopniowo ze mnie schodziły, ale nie potrafiłam przestać myśleć o tym, co powiedziałam do Sasuke. Nie chciałam być dla niego tak ostra, ale miałam już dosyć jego gruboskórności. Nie obchodziło mnie przecież nic więcej niż jego zdrowie. Dlaczego musiał mi wszystko utrudniać nawet, jako lekarzowi?

Kolejny głęboki wdech.

Chyba zbliżał się czas, że musiałam z nim porozmawiać, ale na spokojnie. Nie wiem, czy ataki Sasuke były jakąś formą obrony przed drugim człowiekiem, czy był po prostu opryskliwym dupkiem, ale nie chciałam dłużej żyć w takiej relacji. To mnie niepotrzebnie zatruwało. Mimo że on się zachowywał niewłaściwie, to zawsze ja później nosiłam w sobie poczucie winy. Wiecznie się tylko zastanawiałam, co znowu zrobiłam nie tak. Czym tym razem go zdenerwowałam? A wina raczej nigdy nie leżała po mojej stronie.

Albo naprawimy jakoś nasze więzi, albo zbliżał się nieuchronny koniec.

— Sakura?

Nawet nie zauważyłam, kiedy Hinata pojawiła się obok. Popatrzyłam na jej zatroskaną twarz.

— Wszystko w porządku — powiedziałam automatycznie, nawet nie siląc się na pogodny ton. Skupiłam wzrok na kołyszącej się trawie.

— Nie chcę być niemiła, ale kiepsko kłamiesz.

Uśmiechnęłam się kącikiem ust i ponownie spojrzałam na Hinatę. Pomyśleć, że kiedyś była niepewną siebie dziewczynką, bojącą się otwarcie mówić o tym, co myśli. Gdybym nie znała jej tyle lat, sama bym nie uwierzyła, jaką przeszła przemianę.

Zazdrościłam jej. Z zakompleksionej małolaty wyrosła na młodą kobietę, która nauczyła się walczyć o swoje. Związała się z Naruto — miłością jej życia, powoli myśleli o ślubie. Każdego dnia widziałam nieustającą radość w jej oczach. Miała powody by cieszyć się życiem. Mnie ich coraz częściej brakowało.

— Nie zamierzam cię zadręczać głupimi problemami — powiedziałam w końcu.

— Nie ma czegoś takiego, jak głupi problem, Sakura. Są tylko takie, których nie potrafisz rozwiązać.

— To wcale nie brzmi lepiej.

Hinata usiadła koło mnie. Jej długie włosy połaskotały mnie po twarzy. Szybko je na szczęście zgarnęła i przerzuciła na jedno ramię.

— Sasuke znowu pokazał pazury?

— Powinnam się przyzwyczaić.

— Nie sądzę.

Popatrzyłam na nią z zainteresowaniem. Zawsze to ja dawałam Hinacie rady, nie spodziewałam się, że role kiedyś się odwrócą.

— Uważam, że musisz się zastanowić, czego od niego chcesz — powiedziała. — A jak już będziesz wiedzieć, to mu to powiedz. Jasno i wyraźnie. I nie pozwól, żeby cię zbył. Tylko tak oczyścicie atmosferę i będziesz miała w końcu spokojne sumienie.

— A jak usłyszę coś, czego nie chcę?

Hinata się zamyśliła. A potem popatrzyła na mnie uważnie.

— Myślisz, że może być gorzej niż jest?

To była słuszna uwaga. Patrzyłyśmy na niebo upstrzone białymi obłokami; pomimo słów Hinaty i świadomości, że ma rację, gdzieś w głębi serca nadal bałam się tej konfrontacji. Sasuke skutecznie mnie od siebie odpychał, moje uczucia stopniowo słabły, ale czy byłam gotowa usłyszeć gorzką prawdę?

Nie, wróć. Przecież wiedziałam, co usłyszę. Czego się więc bałam?

Odpowiedz przyszła nagle. Wystarczyło pomyśleć o ostatnich latach. Całe moje życie i uwaga kręciły się wokół jednego człowieka. Co więc będzie, kiedy raz na zawsze przetnę więzi? Co się stanie, kiedy Sasuke przestanie pochłaniać tyle moich myśli? Odczuję pustkę? Czy może poczuję się wolna?

Nie wiedziałam. I tego się bałam.

Popatrzyłam na Hinatę i dostrzegłam dziwny błysk w jej oczach. Miałam nieodparte wrażenie, że przejrzała moje myśli jakby były spisane na kartce.

— Wracajmy — powiedziałam, nie chcąc już drążyć tego tematu. Byłam wdzięczna Hinacie za słowa wsparcia — teraz pozostało tylko zrobić to, co powinnam już dawno.

Musiałam podążyć za głosem rozsądku.