[4] "Nie mam ku temu żadnego powodu"

Wróciłam do zimnej piwnicy dziwnie lekka — nie miałam w sobie żadnych wątpliwości. Nawet badawcze spojrzenia chłopaków nie wprawiły mnie w zakłopotanie. Minęłam ich i ukucnęłam ponownie przy Sasuke. Uchiha popatrzył na mnie spod długiej grzywki oddychając ciężko. Nie pytając go o zdanie, dotknęłam dłonią rozgrzanego czoła i rozpoczęłam leczenie. Zielona poświata otuliła moją dłoń, mrowiąc delikatnie skórę. Wystarczyło zaledwie kilkanaście sekund żebym dostrzegła cień ulgi na twarzy Sasuke. Wyraźnie się rozluźnił i przymknął oczy, jakby próbował skupić się na kojącym uczuciu płynącym mu przez żyły. Kilka minut później oddychał lżej, a ja zadowolona stwierdziłam, że opanowałam stan gorączkowy. To jednak nie zmieniało faktu, że Uchiha potrzebował szpitala i porządnej opieki medycznej — warunki polowe na dłuższą metę nie mogły się sprawdzić.

— Skoro już ci lepiej, to przygotujmy się do drogi powrotnej — powiedziałam.

— Jest po czternastej, jak dobrze pójdzie to jutro przed południem będziemy w wiosce — poinformował Itachi.

— Im szybciej tym lepiej. Sasuke musi trafić do szpitala — mruknęłam, pakując rzeczy do plecaka. Przez cały ten czas nie spoglądałam na nikogo, chociaż czułam ich spojrzenia na sobie. Nie wiem, co sobie myśleli, może było im mnie żal. Ale nie chciałam się nad tym rozwodzić.

— Sasuke, będę cię niósł. Jeśli poczujesz się gorzej, masz mi powiedzieć, jasne? — zakomunikował Itachi tonem nie znoszącym sprzeciwu.

Kątem oka zobaczyłam, że Sasuke skinął głową. A potem powiedział:

— Możecie zostawić mnie z Sakurą?

Poczułam, że od środka wypełnia mnie gorąco. Nie spodziewałam się, że czas na naszą rozmowę przyjdzie tak szybko. Nawet nie zdążyłam pomyśleć, co dokładnie chciałabym mu powiedzieć!

— Sakura-chan? — Usłyszałam niepewny głos Naruto. Popatrzyłam na niego i chyba dostrzegł moje obawy, bo nagle wyraz jego twarzy zrobił się zacięty. — Jeśli nie chcesz z nim zostawać, to…

— Nie, w porządku — przerwałam. Chciałam się rozluźnić, ale miałam wrażenie, że moje mięśnie są zrobione ze stali. Nie potrafiłam się nawet zmusić do uśmiechu. — Idźcie.

Pamiętałam, że jako dwunastoletnia dziewczynka marzyłam o takich chwilach. Tylko on i ja. Sami, poza spojrzeniem świata. W mojej głowie rodziły się różne fantazje, ale z pewnością były one dalekie od tej chwili. W marzeniach była sielanka i radość. Teraz czułam niepokój i miałam wyostrzone zmysły, jakby Sasuke naprawdę miał mi zrobić krzywdę.

Czy naprawdę to wszystko tak musiało się potoczyć?

Kiedy zostaliśmy sami, piwnicę jakby wypełniło inne powietrze. Gęste od emocji. Prawdopodobnie moich. Serce mi szalało w klatce piersiowej, a w głowie słyszałam tylko szum płynącej krwi. Siedziałam obok, odwrócona do niego plecami. Patrzyłam na plecak, w dłoni kurczowo trzymałam bandaż, zastanawiając się, kto powinien przerwać tę dojmującą ciszę.

Padło na Sasuke.

— Spojrzysz na mnie?

Jego głos był dziwnie odległy, jakby słyszała go zza grubego szkła. Wahałam się, ale przecież sama chciałam konfrontacji. Nie mogłam tchórzyć jak dziecko. Już dawno nim nie byłam.

Odetchnęłam i rozluźniłam się nieco. Obróciłam się do Sasuke przodem i popatrzyłam na jego zmęczoną twarz. W świetle pochodni przymocowanej do kamiennej ściany sprawiał wrażenie człowieka tak umęczonego, że zrobiło mi się głupio z powodu wcześniejszego naskoku na niego. To nie był jednak czas na przepraszanie. Wyprostowałam plecy, memłając w palcach rolkę bandażu.

— Posłuchaj, Sakura — powiedział nad wyraz mocnym głosem. — Nie wiem, czemu uważasz, że miałbym ci coś zrobić. Ale skoro tego się obawiasz, to wiedz, że cię nie skrzywdzę. Nie mam ku temu żadnego powodu.

Uniosłam brew, zaskoczona.

— A dwa lata temu miałeś?

Twarz Sasuke ze zmęczonej zmieniła się w pochmurną, a w oczach pojawił się znajomy groźny błysk.

— Musimy do tego wracać? Przecież przeprosiłem cię wtedy.

Teraz to we mnie pojawiło się coś gniewnego. Ukryty dotąd uraz zaczął drapać w serce.

— Uważasz, że jedno przepraszam może wszystko zmienić? Chciałeś mnie zabić — syknęłam, wbijając paznokcie w bandaż. — Gdyby nie szybka reakcja Tsunade byłabym martwa!

— Ale nie jesteś, do diaska!

Poczułam się jakby ktoś mnie spoliczkował. Miałam nadzieję, że Sasuke lepiej zrozumie moje uczucia i strach, z którym się mierzyłam od tamtego zdarzenia. Nie mogłam zliczyć nieprzespanych nocy, bo koszmary czaiły się w zakamarku mego umysłu. Ile razy płakałam? Ile razy krzyczałam?

Nagle znowu byłam tą słabą dwunastolatką, której ciągle zbierało się na płacz. Czułam, że oczy zaczynają mnie piec, więc spuściłam głowę z nadzieją, że włosy wszystko ukryją.

— Nigdy się nie zmienisz, Sasuke — powiedziałam cicho. — Jedynymi osobami w życiu, z którymi się liczysz są Naruto i Itachi.

— To nieprawda, Sakura.

— Nie?! — wybuchłam wbijając w niego załzawione spojrzenie. — A jak mnie traktujesz?! Nie potrafisz mi nawet okazać szacunku! Lekceważysz mnie i moje uczucia! Jestem dla ciebie kulą u nogi, zbędnym balastem! Nie zasługuję nawet na szczerą rozmowę?!

— Chcesz rozmawiać? W porządku! — warknął wściekle. — Nie odwzajemniam twoich uczuć! Lubię cię, ale nigdy nie będziesz dla mnie nikim więcej niż koleżanką! Czy teraz się ode mnie odczepisz?!

To było to, ten moment. To była prawda, którą miałam usłyszeć. Ale nie o to mi teraz chodziło. Zrozumiałam, że nie obchodziło mnie, jakie będzie jutro bez niego.

Zgarbiłam się pod naporem jego rozgniewanego spojrzenia, próbując odnaleźć słowa, w które mogłam ubrać moje uczucia.

Łzy płynęły, ja popłakiwałam. Minęła chwila nim powiedziałam w końcu to, co najbardziej ciążyło mi na sercu:

— Żałuję dnia, w którym cię poznałam, Sasuke.

W jego oczach dostrzegłam zaskoczenie. Nie miałam siły już niczego więcej dodawać. Dziś i tak dość zostało powiedziane.

Wytarłam twarz z łez, zabrałam swoje rzeczy i nie patrząc więcej na Uchihę opuściłam piwnicę.

Kiedy tylko pojawiłam się na zewnątrz wszyscy spojrzeli na mnie i wiedziałam, że usłyszeli naszą (przynajmniej tę najgłośniejszą) wymianę zdań.

Nim ktokolwiek się odezwał pokręciłam głową.

— Itachi, pomóż Sasuke. Nie możemy dłużej zwlekać. — Miałam głos kompletnie wyprany z emocji.

Uchiha przez chwilę spoglądał na mnie, jakby ważył odpowiednie słowa w głowie, ale ostatecznie minął mnie i zniknął na schodach.

Odszukałam wzrokiem twarz Hinaty. Spoglądała na mnie z tą samą troską, co wcześniej.

Myślisz, że może być gorzej niż jest?

Myślałam, że nie. Myliłam się.

♦

Itachi nie pomylił się — powrót do Konohy zajął nam niecałą dobę. Już przed jedenastą następnego dnia znaleźliśmy się w lesie otaczającym wioskę, a kilkanaście minut przed południem przekroczyliśmy jej granicę.

Kiedy znalazłam się na znajomym mi terenie odczułam ulgę. Nasza misja dobiegła końca, co oznaczało jedno — mogłam zakończyć opiekę nad Sasuke. No, prawie. Musiałam jeszcze wszystko przekazać lekarzom w szpitalu, którzy mieli go przejąć. Ja już nie zamierzałam się jednak o niego martwić.

— No nieźle go załatwili — skwitowała Ayumi Hoshiko, ordynator oddziału pourazowego. Znajdowałyśmy się w jej gabinecie, podczas gdy Sasuke leżał już na sali, a pielęgniarki monitorowały jego stan. — Wyniki krwi wykażą, czy jakieś patogeny krążą w jego organizmie, ale patrząc na jego przytomny stan, myślę, że szybko się z tego wyliże. Jak zwykle dobra robota, Sakura.

Ayumi uśmiechnęła się ciepło, a w jej złotych oczach widziałam wyraźny podziw, ale nie obchodziło mnie to.

— Zadbaj o niego. I miej cierpliwość. Bywa… trudny — powiedziałam, trzymając dłoń na klamce.

Ayumi zmarszczyła brwi.

— Nie zamierzasz go odwiedzać?

— Nie mam ku temu żadnego powodu.

Widziałam, że Hoshiko chce mnie zasypać kolejnymi pytaniami, dlatego opuściłam jej gabinet bez słowa pożegnania. Ku mojemu zaskoczeniu na korytarzu przy automacie z kawami dostrzegłam Itachiego. Czytał krótkie ulotki wywieszone w gablocie i popijał ciepły napar.

— Co tutaj robisz? Sasuke leży na drugim końcu korytarza — powiedziałam chłodnym tonem, podchodząc bliżej. Sama nie wiem czemu, ale obecność Itachiego mnie zirytowała. Może dlatego, że patrząc na niego mimowolnie dostrzegałam podobieństwo do Sasuke?

Uchiha popatrzył na mnie z góry ze znaną mi już łagodnością w oczach. Jego spojrzenie było tak magnetyzujące, że ledwo odwróciłam od niego wzrok.

— Chciałem z tobą porozmawiać — wyjaśnił. — Myślę, że wiesz o kim.

— To nie twoja sprawa, Itachi — warknęłam.

Itachi westchnął i zajął jedno z drewnianych krzeseł ustawionych w rzędzie pod ścianą.

— Mój brat to moja sprawa.

— A co chcesz zrobić? Naprostować jego głupie myślenie? Poza tym… Sasuke nie powiedział nic, co by nie było zgodne z prawdą.

— Może. Ale jego obcesowość była nie na miejscu.

Uśmiechnęłam się słabo.

— Tego nie da się zmienić. To po prostu Sasuke.

Itachi milczał, kołysząc kubkiem w dłoni. Nie chciałam ciągnąć dłużej tej rozmowy. Marzyła mi się długa kąpiel i odpoczynek. Pragnęłam oderwać się od tej karuzeli emocji, która mi towarzyszyła przez ostatnią dobę.

Położyłam dłoń na ramieniu Itachiego, a on ponownie na mnie spojrzał przenikliwie. Poczułam, że przeszywa mnie dreszcz. Coś dziwnie znajomego połaskotało mnie w brzuchu. Szybko zabrałam rękę, zaskoczona reakcją własnego organizmu. Zrobiłam krok w tył i zgarnęłam włosy za ucho. Na szczęście Itachi wydawał się niczego nie dostrzegać.

— Doglądaj go — powiedziałam, starając się wypaść obojętnie. — Jeżeli będzie działo się coś złego, daj mi znać. Ale w innym wypadku, nie chcę mieć z nim do czynienia. Tutaj nasze drogi się rozchodzą.

Nie czekając na żadne słowa Uchihy szybko skierowałam się do windy. Nagle cały szpital wydał mi się zbyt ciasny i miałam wrażenie, że brakuje mi powietrza.

To głupie, myślałam. Przecież ledwo znałam tego człowieka!

Na dworze słońce poraziło mnie w oczy, a ciepły wiatr otulił ciało. Odetchnęłam głęboko i lekko poklepałam się w policzki. Nie wiem skąd wzięło się to uczucie, które mnie wypełniło dwie minuty wcześniej, ale na szczęście szybko zniknęło. Popatrzyłam jeszcze na gmach budynku, w którym leżał Sasuke z myślą, że dziwnie jest się o niego nie martwić. Naprawdę. Nawet nie planowałam go odwiedzać i nie czułam się z tym źle.

Wyglądało na to, że Sasuke dopiął swego. Nasze więzi zostały zerwane. Staliśmy po dwóch stronach przepaści a most, który mógł nas jeszcze połączyć, runął w ciemną, bezdenną czeluść.

Czy mogłam coś zrobić, żeby tak się nie stało? Czy byłam w stanie przeciwdziałać temu wszystkiemu?

Im więcej o tym myślałam tym mocniej trzymałam się przekonania, że nie. Byłam bezsilna, po prostu. I w końcu musiałam się temu uczuciu poddać.