Instynkt || Rozdział 10

Itachi Uchiha w życiu nie trawił dwóch rzeczy: ramenu i bycia zaskakiwanym.

Nikt nie był pewien, co planuje Kizashi Haruno. Nie zdążyli dobrze oswoić się z myślą, że znany polityk jest ich wrogiem, a już musieli się zmierzyć z atakiem na własnym podwórku.

Nikt nie był na to gotowy.

— Padnij! — Koś szarpnął Itachiego za ramię i pociągnął w dół. Uchiha runął na ziemię w ostatniej sekundzie przed falą wystrzałów. Kątem oka dostrzegł sylwetkę Naruto. Mężczyzna poderwał się i strzelił dwukrotnie trafiając w przeciwnika.

— Ruszaj się!

Zerwali się do biegu, prosto do jednego z gabinetów. Po drodze minęli kilka ciał policjantów. Wśród nich Itachi dostrzegł znajome twarze.

Wpadli do pokoju, Naruto natychmiast zamknął drzwi i szybko podsunął krzesło, blokując klamkę oparciem.

— To na niewiele się zda — skwitował ponuro Uchiha. — Jesteśmy w potrzasku.

Naruto odetchnął głęboko. Kiedy Itachi mu się przyjrzał, zobaczył, że Uzumaki krwawi z prawego ramienia.

— Nie wygląda za dobrze.

Uzumaki machnął tylko ręką.

— Do wesela się zagoi.

— O ile dożyjemy czegoś takiego.

Naruto podszedł do okna i wyjrzał.

— Szlag by to.

— Jesteśmy na trzecim piętrze. Cos ty myślał?

Naruto zaczął masować kark, wyraźnie się nad czymś zastanawiając.

— Zabiłem jednego z najemników Kizashiego. Miał wytatuowany czerwony księżyc na karku.

Itachi poczuł, że pocą mu się dłonie.

— Słucham?

— Mamy przejebane, co nie?

Delikatnie powiedziane, pomyślał z przerażeniem Itachi. Na korytarzu znowu rozległy się odgłosy wystrzałów, krzyki i odgłosy upadających ciał.

— Musimy się przebić — stwierdził Itachi, zaciskając dłoń na swoim pistolecie.

— Niech no dorwę tego skurwiela — syknął Uzumaki.

Zajęli miejsca po dwóch stronach drzwi. Itachi skrył się za biurkiem, a Naruto bezpośrednio za drzwiami.

Akatsuki było znane z zawodowych strzelców, więc mieli jedną szansę. Jeśli go nie zaskoczą, to było już po nich.

Ktoś złapał za klamkę, spróbował otworzyć drzwi. Potem naparł na nie raz, drugi. Pod wpływem uderzeń krzesło ostatecznie upadło.

Itachi czuł, jak wszystko w nim zamiera na ostatnie ułamki sekund. Gdy tylko w progu zamajaczyła mu wysoka sylwetka, spiął mięśnie gotów do wyskoku.

Do pokoju wszedł niewysoki mężczyzna o jasnych włosach spiętych w kitkę. W rękach trzymał pistolet i rozglądał się uważnie.

Czekali.

Mężczyzna zrobił kilka kroków wprzód, wchodząc w strefę Naruto. Drzwi się zatrzasnęły i nim mężczyzna zrozumiał co się dzieje, Naruto już w niego celował Makarovem.

Na twarzy mężczyzny tylko przez sekundę malowało się zdziwienie. Nim jednak pomyślał o naciśnięciu na spust Itachi wyskoczył i strzelił mu w skroń. Kula przeleciała na wylot, krew rozbryzgała się na białej ścianie, a ciało runęło na ziemię. 

Mężczyźni wymienili między sobą spojrzenia i ruszyli o wyjścia. Itachi zabrał zabitemu jego broń i popatrzył na martwą twarz. Dopiero wtedy zrozumiał, że już go kiedyś widział.

— Chodź, mamy czysto! — usłyszał warknięcie Uzumakiego.

Itachi spoglądał w niebieskie oczy Deidary i uśmiechnął się z triumfem.

— To za tamtego dzieciaka, gnoju — powiedział ni do siebie ni do zwłok.

Korytarze były dziwnie ciche. Uchiha nie słyszał nic poza własnym oddechem i sercem tłukącym mu się w klatce. Szli po podłodze zbrukanej krwią i wyłożonej ciałami ich przyjaciół. Itachi starał się nie patrzeć na twarze powykrzywiane w agonii, skupił się wyłącznie na tym, co miał przed sobą.

Powoli schodzili po schodach. Na półpiętrze zobaczyli ciało innego członka Akatsuki. Kobiety. Miała zadanych kilka strzałów w klatkę piersiową, z kącika ust spłynęła jej stróżka krwi, a niebieskie włosy broczyły w czerwonej mazi.

Kiedy zbliżali się do parteru usłyszeli jakiś szmer. Jakby coś drapało pazurami w ziemię, przy tym charcząc nieprzyjemnie.

Itachi wyszedł przed Naruto i stanął w długim korytarzu pełnym ciał funkcjonariuszy. Pośród kłębowiska dostrzegł ruch nieopodal wyjścia z budynku.

Poczuł, że zalewa go zimny pot, kiedy w tym rzucającym się ciele rozpoznał Hiashiego Hyūgę.

— O mój boże! — jęknął Nauto, kiedy znaleźli się przy nadkomisarzu.

Mężczyzna miał ranę postrzałową klatki piersiowej i prawego uda. Kiedy Itachi się obejrzał, zobaczył, że za Hyūgą ciągnie się czerwona smuga krwi.

— Hiashi, nie ruszaj się — rozkazał Naruto twardo, chociaż obaj wiedzieli, że na pomoc było za późno. Hiashi był blady, sapał i pluł krwią. Ale jego jasne oczy pozostały niezmienne. Biła od nich wściekłość.

Drżącą ręką złapał Naruto za materiał koszulki.

— Dorwijcie… zabijcie… — charczał, a wypluta krew spływała mu po brodzie. — Za nas…

Oczy mu zadrżały, ręka poluźniła uścisk, by ostatecznie upaść swobodnie na brzuch. Usłyszeli jeszcze jego ciche westchnienie, jakby śmierć przyniosła mu upragnioną ulgę.

Itachi spojrzał na wyjście z budynku, rozumiejąc, że Akatsuki się wycofało. Rodziło to jednak pytanie: Co dalej?

♦ ♦ ♦

Kizashi Haruno był całkiem zadowolony. Wprawdzie sam nie brał udziału w tej rzezi, ale politykowi nie wypadało brudzić rąk.

Siedział w czarnym SUV-ie w towarzystwie Shikamaru i Saia, który obudził się kilkanaście minut wcześniej. Samochód skryty był pod szpalerem drzew, ale mieli całkiem dobry widok na wejście do budynku policji.

Czekali. W końcu, po prawie piętnastu minutach zobaczył grupę ludzi wychodzącą na ulicę. Wszyscy ubrani na czarno przypominali zbitą, ruchomą masę.

Kizashi chwycił za kluczyki od samochodu, czekając aż Akatsuki właduje się do własnego samochodu. Potem ruszył za nimi w odpowiedniej odległości. Kiedy mijał wejście do budynku nie omieszkał się nie spojrzeć w tamtą stronę, ale niczego ciekawego nie dostrzegł.

— Co teraz? — usłyszał pytanie Saia. Haruno spojrzał we wsteczne lusterko, by móc zobaczyć zmęczone ciemne oczy. Od momentu obudzenia Sai był wyraźnie cichy i zdystansowany, jakby kompletnie nie obchodziło go, co się wokół dzieje. Kizashi domyślał się, że było to związane ze śmiercią Sakury — Sai najwyraźniej czuł do niej coś więcej niż tylko psychopatyczną chęć dręczenia.

— Pain powiedział, że mamy jechać za nimi do kryjówki.

— To nie jest zbyt ryzykowne? — zaniepokoił się Shikamaru. — Mamy do czynienia z kryminalistami. Właśnie posłali do piachu przynajmniej ze sto osób. Poza tym, nikt nigdy nie widział ich kryjówki.

Kizashi zmarszczył brwi.

— Co sugerujesz?

— To głupota, wycofaj się.

Haruno zacisnął mocniej dłonie na kierownicy, czując przyspieszone tętno w żyłach. Nie mógł powiedzieć tego na głos, ale zgadzał się z Shikamaru. Kiedy Pain zaproponował mu taki układ, sam wyczuł w tym coś podstępnego. Mimo to, zgodził się, bo potrzebował tej bandy zwierząt. Miał tylko nadzieję, że poza trzema milionami jenów, które im przelał nie będzie musiał płacić wiele więcej.

Jechali przez centrum Shinjuku, aż w końcu zaczęli manewrować w mniejszych, osiedlowych uliczkach, które ostatecznie wyprowadziły ich na betonowy szeroki plac. Znaleźli się pomiędzy dwoma kilkupiętrowymi budynkami, które swoje lata świetności z pewnością miały dawno za sobą. Ciemne chmury, wiszące na niebie potęgowały tylko nieprzyjemny efekt nieprzystępności tego miejsca.

Kizashi czekał aż członkowie Akatsuki opuszczą swojego vana. Kiedy dostrzegł znajome pomarańczowe włosy wyszedł z samochodu. Ku jego niezadowoleniu, Shikamaru i Sai nie ruszyli się z miejsc.

Haruno poprawił mankiety garnituru i omijając kałuże, z wyuczonym uśmiechem podszedł do lidera. Mężczyzna obrzucił go jednak zimnym spojrzeniem, co nakazało Kizashiemu się zatrzymać przed maską swojego samochodu. Poczuł pierwsze nieprzyjemne dreszcze wzdłuż kręgosłupa.

— Kogo straciliśmy, Kakuzu? — warknął Pain, nadal wlepiając ślepia w Kizashiego.

— Deidarę i… Konan. — Głos mężczyzny stojącego gdzieś z tyłu był niepewny, jakby obawiał się, że wściekłość Paina dosięgnie i jego.

— No właśnie. A ty co zapewniałeś, Kizashi?

Haruno był pewien, że gdyby wściekłość wylewająca się z Paina mogła mieć postać to widziałby teraz rozjuszonego tygrysa. Nagle zaczął wątpić w słuszność swojej decyzji. Mimo to, miał nadzieję, że na twarzy nie drży mu ani jeden mięsień, a oczy nie zdradzają czającego się w środku strachu.

— Przykro mi to słyszeć — powiedział spokojnym głosem. — Jeśli uznasz, że zapłata, którą otrzymaliście jest za mała, to mogę do tego dołożyć jeszcze jakąś połowę.

Twarz Paina owiał zimny cień i Kizashi zrozumiał, że źle to rozegrał. Mimowolnie zrobił krok w tył, kiedy lider Akatsuki zaczął się do niego zbliżać.

— Przeliczasz życie moich podwładnych na pieniądze?! — syknął, zmniejszając dzielącą ich odległość do pół metra. Nim Kizashi pomyślał, dłoń Paina zacisnęła się na jego krtani. Haruno poczuł, że traci grunt pod nogami. — Mieliśmy być bezstratni, gnoju!

Kizashi odruchowo chciał rozluźnić ucisk na gardle, jedocześnie próbując coś powiedzieć. Patrzył w ciemne oczy pozbawione krztyny zawahania i wiedział, że nie urobi już tego bydlaka.

Nagle uścisk zelżał, a on wylądował na chwiejnych nogach. Złapał się za bolące miejsce, czując piekące ciepło. Próbował wyrównać oddech, kiedy pięść Paina spadła na jego skroń niespodziewanie.

Wylądował na mokrym betonie, poczuł, że garnitur wchłania wodę z kałuży. Przed oczami zamigotały mu ciemne plamy, ale nie zdążył nawet chwycić się ulotnej myśli, że przegrał, kiedy poczuł solidne kopnięcie w brzuch.

Skulił się, ale to nie ochroniło go przed kolejnymi ciosami spadającymi mu na głowę.

To nie tak miało się skończyć, pomyślał, nim kolejny cios złamał mu nos, a krew wypełniła usta. Im dłużej ta udręka trwała tym bardziej czekał, aż wszystko wokół otoczy bezgłośna ciemność.

Sylwetka Paina zamieniła się już w ruchomy cień, obraz stracił ostrość.

Dlaczego Sai i Shikamaru nic nie zrobili? Przecież mieli broń…

Kiedy znowu pięść łupnęła go w głowę poczuł wreszcie, że ból zanika. Świat zawirował w ostatnich kolorach szarości i ciemność pochłonęła go bez reszty.

♦ ♦ ♦

Shikamaru Nara siedział nieruchomo i patrzył, jak pierwszy cios powala Kizahiego na ziemię. W dłoniach trzymał pistolet, ale nawet nie myślał pomagać tej kanalii. Zamiast tego musiał szybko wymyśleć sposób, żeby wyjść z tego bagna z życiem. Miał w ogóle na to szansę? Ich samochód stał przodem do grupy uzbrojonych po zęby potworów, którzy tylko czekali na ich ruch. Wyjście z pojazdu było jednoznaczne ze śmiercią. W broni miał pięć naboi. Nawet przy ogromnym szczęściu nie dałby rady wszystkich powalić.

Shikmaru popatrzył na zobojętniałą twarz Saia. Mężczyzna siedział jakby nic go już nie obchodziło. Czyby wiedział, że to się tak skończy?

— Nie zamierasz go ratować? — wyrwało się Narze.

— Tej gnidy? Niech zdycha, zasłużył.

Shikamaru nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Kizashi zawsze dobrze mówił o Saiu, sprawiali wrażenie, jakby łączyła ich silna więź. A ostatecznie, Haruno został sam.

— Czym ten staruch cię urobił, że odwróciłeś się od własnych? — zapytał Sai.

— Pewnie tym samym, co ciebie. Kłamstwem.

Na twarzy Saia pojawiło się coś na kształt uśmiechu, ale oczy były tak samo zimne.

— Mnie nigdy nie okłamał. Był po prostu wszystkim, co mi zostało. Gdyby nie on, zdechłbym w więzieniu.

— Za zabicie tamtych kobiet?

Sai rozparł się wygodniej w siedzeniu, jakby wcale nie byli otoczeni przez kryminalistów i nie czekała ich żadna śmierć.

— Nie zabiłem żadnej kobiety. To był stek bzdur.

Nara pomyślał, że się przesłyszał.

— Jak to? Widziałem akta, do cholery! One były martwe! Poza jedną, która jakimś cudem wam pomagała.

— Słuchasz, co mówię? Ne zabiłem ich ja, co nie oznacza, że nie są martwe. Po prostu mnie przypisano te morderstwa.

Shikamaru patrzył się na spokojną twarz Saia z niedowierzaniem. A potem spojrzał na gehennę rozgrywającą się przed ich oczami.

— Ojciec Sakury jest mordercą?

— A to cię tak dziwi? Zabił moją matkę, bo zaczęła się mu stawiać. A potem szło lawinowo. Te dziewczyny, o których wiedziała policja to tylko czubek góry lodowej. Nawet nie wiesz, ile ciał pochowałem, ile spaliłem, ile poćwiartowałem. Ja tylko sprzątałem jego syf.

— Jakim cudem nikt go z tym nie powiązał?

Sai popatrzył na Shikamaru znudzonym wzrokiem.

— Z takimi pieniędzmi to i tsunami by zatrzymał.

Ale te właśnie pieniądze nie zdołały go uchronić od nagłej śmierci, pomyślał ponuro Shikamaru.

Człowiek, który tłukł Kizashiego w końcu wyprostował się, a Shikamaru włos zjeżył się na karku, gdy dostrzegł ślady krwi na twarzy mężczyzny.

Zginę tu, kurwa.

— Jest w życiu coś jeszcze, co chciałbyś zrobić? — Pytanie ze strony Saia tak zaskoczyło Shikamaru, że nawet nie wiedział, czy warto na nie odpowiadać. Bo jaki to miało sens, skoro i tak mieli zaraz zginąć?

— Chyba… — powiedział, jednocześnie obserwując ruch przed samochodem. Oprawca Kizashiego wziął jego zwłoki i zaczął ciągnąć do vana. Pozostałych pięciu zbirów stało obok i wszystko obserwowało. Na razie nikt nie zwracał uwagi na ich samochód.

— Będziesz miał może kilkanaście sekund. Wyjdziesz po mojej stronie, jak skupię ich uwagę na sobie.

Shikamaru wlepił wzrok w Saia. Na jego twarzy nie było cienia obojętności sprzed chwili.

— Chcesz mnie ratować?

— Czy ja wiem? A co zrobisz ze swoim życiem? Czemu je poświęcisz?

Shikamaru nie dowierzał. Siedział z człowiekiem, który był marionetką Kizashiego od lat, którego uznano za psychopatę i który właśnie miał mu uratować dupsko. Bardziej ironicznie nie mogło już być.

— Jakie to ma znaczenie?

Sai wzruszył ramionami.

— W sumie to żadnego. Martwych nie obchodzi, co robią żywi. Jesteś gotów?

Shikamaru nie był gotów w żadnym wypadku. Przecież to nie mogło się udać! Ale zachował słowa dla siebie i tylko zacisnął dłoń na broni.

Kilkanaście sekund. Czy naprawdę miał chociaż tyle? Czy zdąży zaczerpnąć chłodnego powietrza, nim kula rozwali mu łeb?

Nim Sai otworzył drzwi, Shikamaru zdążył pomyśleć tylko o niej. Jeśli jakoś to przeżyje, to resztę życia poświęci grzechom, których się dopuścił. Jakoś je odpokutuje.

Naprawię to, Temari.

Sai wyskoczył z samochodu gwałtownie i bez ostrzeżenia zaczął strzelać. Shikamaru zarejestrował tylko, że jeden z członków Akatsuki pada na ziemię i sam wyskoczył z wozu jak torpeda.

Biegł, ile sił w nogach z nikłą nadzieją, że kule go nie dosięgną. Biegł, łapiąc kolejne wdechy. Biegł, nawet gdy echo śmierci zaczęło się oddalać. Biegł. I nie zatrzymywał się. Nawet za zakrętem. Nie wiedział, jakie czekało go jutro, ale biegł. Bo tak mu nakazywał instynkt.  

Od autorki: No, nie wierzę, że ta historia dobiega końca, serio. :D Jeśli mam być szczera, historia miała mieć zupełnie inny wydźwięk, inny tor. Naprawdę. A wyszło takie coś. Początkowo miałam na nią plan, potem jednak za bardzo namieszałam, niestety. Dlatego całokształt uległ sporej zmianie. Nie wiem, czy wy to w ogóle zauważyliście. Mam nadzieję, że Instynkt mimo wszystko wam się podobał. Sam tytuł opowiadania też miał nawiązywać do czegoś zupełnie innego. Może kiedyś stworzę tamtą historię, która była w moim pierwotnym zamyśle. ;)

Ta historia nie jest świetna, bo nie jest dobrze przemyślana. W epilogu domknę jeszcze ostatnie kwestie, ale i tak jestem zdania, że to mogło być lepsze. xD Ale, żeby nie było, że ja tu tylko narzekam. Największym plusem pisania tej historii było to, że zobaczyłam jak ciężko stworzyć coś porządnego z tłem kryminalnym. Naprawdę. Mimo niedociągnięć, świetnie się przy niej bawiłam. Mam nadzieję, że wy również! :)

Do zobaczenia w Epilogu!