Instynkt || Epilog

Słońce tego dnia świeciło wyjątkowo mocno, a po ostatnich deszczowych dniach nie pozostał nawet ślad. Miało się wręcz wrażenie, jakby tych deszczowych dni nie było w ogóle; duchota od samego rana utrudniała normalne funkcjonowanie i zwyczajnie wkurzała już Naruto Uzumakiego.

Była sobota, kilkanaście minut po szóstej rano. Naruto ubrany w krótkie szorty, wygodne sportowe buty i białą koszulkę przemierzał truchtem puste alejki Central Parku. Gęsto posadzone drzewa o rozłożystych koronach chroniły go przed promieniami słońca, dając więcej chłodu, mimo to już po niecałych piętnastu minutach truchtu Uzumaki był zlany potem.

Zatrzymał się przy jednej z ławek i pochylił, wspierając się dłońmi o kolana. Wziął kilka głębszych wdechów i wyprostował plecy. Powiódł spojrzeniem po okolicy i poczuł, że chłód nagle przenika mu przez skórę.

Stał zaledwie kilka metrów od miejsca znalezienia zwłok Asuny Takanashi — kuzynki Sakury. Nic się nie zmieniło — drzewa nadal rzucały cienie, krzewy obrastały trawnik. Tylko nie było już ciała i łopoczącej na wietrze taśmy policyjnej. Nie było hordy mundurowych i ciekawskich spojrzeń przechodniów. Miejsce stało się zupełnie zwyczajne. W ciągu ostatniego roku wielu Japończyków zdążyło zapomnieć o tym incydencie.

Naruto westchnął i starł pot z czoła wierzchem dłoni. Też już ledwo pamiętał tamto zdarzenie. Spróbował sobie przypomnieć twarz Asuny, ale nie zdziwiło go, że nawet nie potrafił określić czy miała ładny uśmiech. A może w ogóle nie była zbyt ładna?

Początkowo wszyscy zakładali, że Asuna była kolejną ofiarą Saia — dopiero dalsze śledztwo wykazało, że zabił ją jej ówczesny chłopak. Naruto nawet nie wiedział jak to wszystko się skończyło. Czy je morderca miał proces? Siedział już w więzieniu? Kiedy dowiedzieli się, że jej śmierć nie miała związku z Saiem i Kizashim, szybko o niej zapomnieli. Teraz była tylko mglistym wspomnieniem. Jedną z dziesiątek ofiar, bez szczególnego znaczenia emocjonalnego.

Naruto podniósł głowę i spojrzał na szeleszczące korony drzew. Od dramatycznych wydarzeń na komendzie minęło już dziewięć miesięcy. Mieli początek lipca, środek lata. A mimo to, tamte zdarzenia nadal ciążyły mu na sercu. Wciąż otoczeni byli niewiadomymi, nie znali na wszystko odpowiedzi. Kizashi był martwy, ale Sai i Shikamaru pozostali nieuchwytni. Żyli? A może uciekli z Tokio? Nie wiedzieli też, kto zabił Kizashiego. Kilka dni po ataku na komendę dostali anonimową informację, gdzie znajdą jego zwłoki. I to było jedyne, co mieli. Martwego polityka. Śledztwo do niczego ich nie zaprowadziło, a Akatsuki odpowiedzialne za śmierć jego przyjaciół wyparowało niczym kamfora. Chociaż Naruto z pozostałymi starali się odnaleźć sprawiedliwość, nie mogli rodzinom poległych przyjaciół powiedzieć nic poza „przepraszam”. Nawalili.

Uzumaki zacisnął dłonie, bo nagle gniew zaczął na nowo wypełniać mu żyły. Czy była jeszcze jakakolwiek szansa na sprawiedliwość?

— Co tak stoisz, młotku?

Uzumaki prawie podskoczył, a gniew rozpłynął się w ułamku sekundy. Mężczyzna spojrzał za siebie.

— Sasuke? Co ty tu robisz?

Uchiha wzruszył ramionami.

—Poranny spacer.

— Po szóstej?

— Problem?

Naruto uniósł kąciki ust, kiedy dostrzegł papierową torbę trzymaną przez Uchihę.

— Sakura nie daje spać?

Sasuke westchnął.

— Momentami się zastanawiam, co mnie podkusiło na zostanie ojcem.

Ruszyli powoli przed siebie.

— Co tym razem jej się zamarzyło? — Uzumaki zerknął kątem oka na papierową torbę.

— Ostatnio ciągle dango jej w głowie. A ja latam jak ten debil.

Naruto parsknął śmiechem. 

— Nie rżyj. Też cię to czeka, matole.

— Na razie z Hinatą nie myślimy o dzieciach.

— A powinniście. Życie jest zbyt nieprzewidywalne, żeby się wahać.

Naruto przystanął. Sasuke również.

— Myślisz, że jeszcze możemy coś zmienić? — zapytał Uzumaki.

Odpowiedziało mu wzruszenie ramion. Uchiha ruszył dalej, w kierunku ulicy. Zatrzymał się na przejściu.

— Jak już powiedziałem — życie jest nieprzewidywalne, Naruto. Kto wie, może sprawiedliwość znalazła już swoją drogę?

Naruto zmarszczył brwi.

— Sasuke? Ty coś wiesz?

Ale światła zmieniły się na zielone i Uchiha ruszył przez jezdnię żwawym krokiem. Naruto został w alejce, wpatrzony w uniesioną dłoń.

Z zamyślenia wyrwał go sygnał przychodzącej wiadomości. Naruto  odczytał ją szybko, przeklął w myślach i ruszył w drogę powrotną. I tyle było z wolnej soboty.

THE END

Od autorki: Jakoś to napisałam. Ale jak mam być szczera to sporo się namęczyłam, bo ostatnio w ogóle nie ciągnie mnie do fanfików z „Naruto”. Dlatego na tę chwilę nie powiem wam, co będzie z Saisho, ani z „Ikanaide”. Nie zawieszam działalności, bo w każdej chwili może i się coś zmienić. Ale cholera wie.

Cieszę się, że Instynkt udało mi się jakoś zakończyć. Dziękuję za wasze słowa wsparcia i za to, że tak chętnie czytaliście. Każdy wasz komentarz zawsze bardzo mnie cieszył i motywował, i naprawdę, tylko dzięki temu, że czekaliście zdołałam skończyć historię.

W głębi serca liczę, że nie porzucę pozostałych dwóch historii, ale nie umiem teraz tego rozstrzygnąć. Na blogach też nie bywam i nie wiem, jak długo ten stan się utrzyma. Na razie skupiona jestem na tworzeniu własnej powieści, którą MOŻE kiedyś uda mi się wydać? Ona wiedzie prym. ;)

Dziękuję raz jeszcze za to, że byliście i czytaliście! Mam nadzieję, że do zobaczenia!